37 (340)

								'd,			•. W A ¥
					wtt . *
					* U?W
			r fff *	liiźr *JronBIj l \	i* w**	■ ?y--

czy ktoś jest winny, czy niewinny. Ustanawiała prawo i głosiła je, a w razie potrzeby interpretowała. Sprawy rozstrzygał thing. Więzień niebyło. Zbrodniarze musieli z reguły zapłacić grzywnę, a do tego pokrywali koszt leczenia, jeżeli poszkodowany był ranny. Kara za zabójstwo nosiła nazwę wergeld /wartość człowieka/ i płacono ją rodzinie zmarłego. Drobnych złodziei golono, smarowano smołą i pędzono między dwoma rzędami ludzi, którzy ich obrzucali kamieniami.

Za najgorsze zbrodnie, takie jak zamordowanie człowieka w czasie zawieszenia broni, zabójcę karano wyjęciem spod prawa, co oznaczało, że prawo go nie chroni i każdy mógł go bezkarnie zabić. By uniknąć śmierci, wyjęci spod prawa wybierali na okres kary banicję.

Oskarżony został przyprowadzony przed sąd thingowy, gdzie ma szansę dowieść swojej niewinności. Może złożyć przysięgę w imię boga, na pierścień kapłana, albo zwołać 12-tu mężczyzn, by przysięgli, że jest niewinny. Może również poddać się sądowi bożemu tzn. przejść po żelazie rozgrzanym do czerwoności. Kobieta może zostać poddana próbie wyjmowania świętych kamieni z kotła z wrzącą wodą. W przypadku, kiedy mężczyźni nawzajem się oskarżają, mogą wybrać pojedynek. Wikingowie wierzą, że bogowie nie dopuszczą, by Stała się krzywda osobie niewinnej.