384 385

Elektrodę bierną staramy się ustawić, jako przeciwległą, w odległości 10—20 cm od powierzchni ciała.

W nagrzewaniu czyraków umiejscowionych na twarzy należy elektrodę bierną ustawić tak, aby nie powodować przegrzewania mózgu. Elektroda bierna może być wówczas ustawiona w okolicy barku, w odległości 10—15 cm od ciała. W mnogich czyrakach skóry stosujemy większe rozmiary elektrod, z odległości 3—5 cm od skóry.

Przegrzewanie nacieków'

Do leczenia nacieków zapalnych używamy elektrod sztywnych większych rozmiarów, ustawiając je przeważnie jednobiegunow^ro. Odległość elektrody od ciała 3—6 cm.

Przegrzewanie może być w^rykonane metodą bezpośredniego ustawienia elektrody nad polem zabiegu, bądź też w sposób pośredni, gdy obie elektrody ustawione są na jednej płaszczyźnie, a prąd przepływa przez naciek znajdujący się w polu pomiędzy elektrodami.

Chełboczące ropnie stanowią przeciwwskazanie do stosowania fal krótkich. Zabieg należy przeprowadzić po przecięciu ropnia i założeniu sączków' (po upływie 24—48 godz. od zabiegu operacyjnego). Bezpośrednio przed nagrzewaniem należy założyć suchy opatrunek. Odległość elektrody czynnej od ciała wynosi od 2—4 cm, zależnie od tego, jak głęboki efekt działania chcemy uzyskać. Stosujemy dawki słabe, czas od 3 do 5—10 minut codziennie, względnie 2 razy dziennie.

Przegrzewanie w zapaleniu gruczołów potowych pachowych

Przegrzewanie w zapaleniu gruczołów potowych pod pachą (hydro-adenitis) w^rymaga zastosowania specjalnej elektrody klinowej, jeśli chory nie może swobodnie odwieść ramienia. Zabieg przeprowadzamy u chorego w pozycji siedzącej. Ramię jest lekko odwiedzione, przed-

Ryc. 265. Przegrzewanie okolicy    Ryc. 266. Przegrzewanie okolicy pachowej

pachowej

ramię oparte na poręczy fotela. Elektrodę czynną ustawiamy w zgięciu pachowym. Należy sprawdzić, czy oddalenie metalowego wałeczka elektrody od szkła osłony jest wystarczające (2—3 cm). Na skórę należy założyć warstwę suchej jałowej gazy lub ligniny (1 cm). Elektroda nie powinna wywierać ucisku (ryc. 265).

Elektrodę bierną (ES 0 10—15 cm), jako przeciwległą, ustawiamy nad górną powierzchnią barku w odległości 3—5 cm od ciała.

Jeżeli chory może odprowadzić ramię, układamy go na stole zabiegowym. Elektrodę bierną miękką (EM 18 cm) z podkładem 2—3 cm układamy w okolicy łopatkowej. Odwiedzioną kończynę górną chory układa na stole zabiegowym, opierając dłoń na głowie. Elektrodę sztywną (ES 0 10—15 cm), jako czynną, ustawiamy z odległości 2—3 cm od powierzchni skóry, nad okolicą pachową (ryc. 266).

Możemy również założyć warstwę 1 cm suchej gazy, ustawić elektrodę z przyleganiem, a oddalić płytkę od osłony na odległość 2—3 cm.

Nagrzewanie przeprow adzamy codziennie. W razie chełbotania ropni dalsze nagrzewanie stosujemy po ich przecięciu, poprzez suchy opatrunek. W leczeniu tych zmian stosujemy długość fali 6 m, dawki początkowo słabe, a następnie średnie, lub nawet mocne (termiczne). Czas zabiegu od kilku do 20 minut.

W leczeniu stanów zapalnych skóry, nacieków itp. stosuje się długość fali 6 m, dawki słabe i średnie, czas zabiegu stopniowo zwiększany do 15 minut.

Przegrzewanie gruczołu piersiowego

Ryc. 267. Ustawienie elektrod podczas przegrzewania gruczołu sutkowego

Technika przegrzewania przedstawia trudności ze względu na nierówną powierzchnię pola zabiegu. Ustawienie elektrody sztywnej z odległości może wywołać efekt szczytowy, który może spowodować oparzenie termiczne brodawki sutkowej. Bezpośrednie przyleganie osłony szklanej może skutkiem ucisku powodować ból. Dlatego najbardziej właściwe jest założenie podkładu o grubości 2 cm (materiał frote) i ustawienie na nim elektrody sztywnej, dobrze przylegającej, lecz bez nadmiernego ucisku. Opatrunki wilgotne usuwamy, a na skórę zakładamy grubą suchą warstwę gazy i ustalamy pozycję gruczołu piersiowego opaską elastyczną.

W przypadkach chełbotania wskazane jest nacięcie ropnia. Po zabiegu operacyjnym możemy przegrzewać, po upływie 24—48 godzin, przez warstwę suchego opatrunku i podkład.

Elektrodę czynną (ES 0 10—15 cm, OP = 2—3 cm) ustawiamy tak, aby objęła swą powierzchnią

25 — Medycyna fizykalna 385