47

to kolejny przykład ćwiczenia kształtującego mięśnie grzbietu zamiast „suchego" polecenia „wznosów ramion i tułowia".

Charakterystyczne dla tej metody jest stosowanie wielu różnorodnych przybo-ów: piłek, skakanek, lasek, gazet, pustych opakowań, kartonów itp., z którymi należy „coś” robić: gdzieś je przenosić, rzucać, podawać, przeskakiwać itd. Znakomitym „przyborem i przyrządem” jest także współćwiczący, z którym można się przeciągać, przepychać, przenosić i oczywiście współzawodniczyć.

METODA ZADANIOWA

Prowadząc zajęcia przy pomocy tej metody nauczyciel stawia przed uczniami określone zadania, które uczniowie wykonują samodzielnie pod kontrolą nauczyciela. Mogą to być zadania usprawniające, doskonalące, sprawdzające czy też organizacyjno-porządkowe.

Przykładem takiej metody jest prowadzenie ćwiczeń kształtujących (rozgrzewki) przez nauczyciela, który stawia przed uczniami zadania, jak np. kształtowanie siły mięśni ramion i pasa barkowego, siły mięśni brzucha, gibkości kręgosłupa itd., a uczniowie sami dobierają odpowiednie ćwiczenia, aby w efekcie osiągnąć odpowiedni skutek: wzmocnić mięśnie, poprawić gibkość. Czym starsza młodzież i czym większe jej zaawansowanie ruchowe, tym częściej powinno się stosować tę metodę, wdrażając w ten sposób uczniów do samokształcenia ruchowego.

Podobne zadania stawia się w części głównej: w ćwiczeniach na przyrządach, skokach, w ćwiczeniach zwinnościowo-akrobatycznych. Dochodzą tu na ogół dodatkowe zadania ochrony współćwiczącego, pomocy przy wykonywaniu ćwiczeń czy też współoceniania. Dobrze pojęta metoda zadaniowa wdraża uczniów do współdecydowania o sobie, o efektach ćwiczeń i uczy współodpowiedzialności za innych, za ich bezpieczeństwo, sprawny przebieg zajęć, itd.

4.7. Metody a formy nauczania

Bardzo często w dydaktyce używa się zamiennie określeń „metoda” i „forma” nauczania w odniesieniu do pewnego sposobu postępowania w toku kształcenia. Wszystko zależy od umownie przyjętych kryteriów, a często od zwyczajowo stosowanej terminologii. W gimnastyce często pojęcie metody łączyło się z nazwiskiem reformatora systemu gimnastycznego, jak np. Niels-Bukha, Elli Falk, J.G. Thulina, Elli Bjórksten (Skandynawia), W. Sikorskiego, R. Czyżewskiego (Polska).