56 57

dmuchać wulg. obycz.

1. ktoś, dmucha kogoś,, [ndkj ‘o partnerze aktywnym: ktoś, współżyje z kim$₂ seksualnie’ NP Położył się obok Zośki i chciał ją dmuchać

11.. . dmucha damę w pościeli wykrochmalonej na sztorc. (WŁ Dobry 24)

11.. . dała nura w pościel i znikła z pola widzenia — dmuchała mnie! Ściśle rzecz biorąc, wzięła mojego ptaka do buzi i trzymała go tam przez sześćdziesiąt sekund... (PR Komp 223) || Dmuchaj ją, ale nie za darmo! Jest na to stała stawka, bracie! (JSz Zeb 157) □ Bog-Waw: I02, ,Tuf

2. ktoś, dmucha kogoś J komuś,w puzon, [ndk] ‘o partnerze aktywnym: ktoś, drażni ustami i językiem łechtaczkę i srom, chcąc doprowadzić kobietę do orgazmu’ NP Zaczęła się szamotać, kiedy próbował ją dmuchać w puzon. || Dmuchał jej w puzon, a ona tuliła się do niego z. rozkoszą. □ Stęp

docipnik

doclpnik 'tampon dopochwowy’ posp./wulg., żart.NP Włożyła docipnik i pobiegła na basen. || W czasie swoich długich miesiączek ciągle zmieniała docipniki.

dojebać wuig.f

1.    ktoś, dojebał komuś₂. [dk] ‘ktoś, pobił kogoś₂’ NP Łeb miał cały \ posiniaczony, gębę rozkwaszoną. Aie mu ktoś musiał dojebać! «|| Dojebali jej na klatce schodowej, kiedy wracała do domu.

2.    kłoś, dojebał się do kogoś, a. czegoś, [dk] ‘ktoś, przyczepił się do ; kogoś₂ a. do czegoś’ NP Dojebała się do ostatniego zdania jego reportażu I i postawiła mu pałę. || Dojebał się do niej jeszcze na studiach i miała przez niego kłopoty do końca życia.

3.    ja komuś [tylko zaimki osobowe] dojeblę! [ndm] ‘pogróżka; ja komuś pokażę’ NP Nie pozwolę na takie chamstwo! Ja ci dojebię! || Co on sobie 1 myśli? Ja mu dojebię!

dopieprzyć posp./wulg., eutem.

1.    ktoś, dopleprzył / dopleprza komuś,, [dk/rzad. ndk] ‘ktoś, zrobił komuś₂ coś złego’ ‘ktoś, pobił kogoś₂’ NP Dopieprzyli mu w łeb koło kiosku. || On nie jest takim potworem, żeby ci bez przerwy dopieprzać. O Kieł., Supl.

2.    ktoś,dopleprzył / dopleprza komuś,, [dk/rzad. ndk] ‘ktoś, przygadał komuś₂’ ‘ktoś, powiedział komuś₂ coś nieprzyjemnego’ NP Milcz! 4#- do*

pieprzył mu wnerwiony arcykapłan. (WŁ Dobry 20) || A to Kuroń mu dopieprzył, że się skurwił na przesłuchaniu... (AP Pam 58) □ Kieł, Supl 3. kłoś,dopieprzył I dopleprza się do kogoś,a. czegoś, [dk/ndk] ‘ktoś, przyczepił się do kogoś₂ a. do czegoś’ ‘ktoś, dobrał się do czegoś’ NP Jakiś facet dopieprzył się wczoraj do Justyny. Dziewczyna nie umiała się go pozbyć. || Ktoś się dopieprzył do jego kanapek i chłopak został bez śniadania. □ Kieł

dopierdolić wuig.t

1.    ktoś, doplerdolił / dopierdala komuś,, [dk/rzad. ndk] ‘ktoś, pobił kogoś₂’ NP Ale masz bulwę na czole! Nieźle ci musiał dopierdolić. || Starzy dopierdalali mu parę razy dziennie. || Trzeba by komuś za to dopierdolić — wydał surowe orzeczenie. (RB Rok 149) □ Kieł, Supl

2.    kłoś,doplerdolił / dopierdala komuś,, [dk/rzad. ndk] ‘ktoś, przygadał komuś₂’ ‘ktoś, powiedział komuś₂ coś nieprzyjemnego’ NP Stul pysk — dopierdolił mu wściekły sekretarz partii. || Po każdym jego wystąpieniu dopierdala! mu w gazecie odpowiednim komentarzem. □ Kieł, Supl

3.    ktoś, doplerdolił / dopierdala się do kogoś, a. czegoś, [dk/ndk) ‘ktoś, przyczepił się do kogoś₂ a. do czegoś’ NP Dopierdolił się do niechlubnego kawałka życiorysu Marii i nie chciał zgłosić jej kandydatury. || Dopierdalał się do ciebie na tej imprezie? — No przyznaj się, stara! □ Kieł

dopierdzielić posp./wulg., eufem.

1.    ktoś,dopierdzlellł / doplerdzlela komuś,, [dk/rzad. ndk] ‘ktoś, pobił kogośj NP Pijany sąsiad dopierdzielił im w bramie. |j Stary dopierdzielał chłopcu parę razy w tygodniu. Dzieciaka już tyłek boli.

2.    ktoś, dopierdzielił / doplerdzlela komuś,, [dk/rzad. ndk] ‘ktoś, przygadał komuś₂’ ‘ktoś, powiedział komuś₂ coś nieprzyjemnego’ NP Dopierdzielił matce w kilku mocnych słowach. || Zawsze dopierdzielał ministrowi w swoich publicznych wystąpieniach.

3.    Moś, dopierdzielił / dopierdziala tlę do kogoś,a. czegoś, [dk/ndk] 'ktoś, przyczepił się do kogoś₂ a. do czegoś’ ‘ktoś, dobrał się do czegoś' NP Na własnym weselu dopierdzieliła się do szwagra i z nim spać chciała.

|| Dopierdzielała się do moich notatek od początku zajęć.

dopiździć wuig.i

1. /r/oś,doplźdzlł / dopiżdia komuś,, [dk/ndk] ktoś, zrobił komuś₂coś złego’ ‘ktoś, pobił kogoś₂’ NP Kiedy wysiadała z autobusu, ktoś jej dopiździł. Ma guza na czole. || Nie daruję jej tego. Muszę jej dopiździć