Mr IWIŃSKI Tadeusz Poland Mr JASKIERJNIA Jerzy Poland Ms CIEMNIAK Grażyna Poland M. MAŁACHOWSKI Aleksander Poland Mr GADZINOWSKI Piotr Poland Ms NOWI AK Joanna Poland Mr WIKINSKI Marek Poland Mr GIEREK Adam Poland Mr PODGÓRSKI Bogdan Poland Mr BARGIEL Janusz Poland Ms DOKTOROWICZ Krystyna Poland
President - Renć van der LINDEN Member Mr Leszek ZIELIŃSKI Poland Member M. Andrzej WIELOWIEYSKI Poland Member Mr Tomasz MARKOWSKI Poland Member Mr Henryk KROLL Poland Member Mr Bogdan KLICH Poland Member Mr Gabriel JANOWSKI Poland Member Mr Andrzej GRZESIK Poland Member Mr Andrzej GRZYB Poland Member Ms Marta FOGLER Poland Vice-Chairperson Mr Jerzy SMORAWIŃSKI Poland
Vice-Chairperson Mr Marcin LIBICKI Poland Member Mr Madei GIERTYCH Poland
In lanuary 2002, Kristiina Ojuland became minister of foreign affairs of Estonia. ConsequentIy, the Group elccted Matyas Eorsi (Hungary) as its president
At tlić end of their 11 Ith Session, on 7 November, in Strasbourg, under the Chairmanship of Lydie Polfer, Deputy Priine Minister and Minister for Foreign Affairs of Luxembourg, the Council of Europę adopted a communiąue summarizing their conclusions and decisions on four major lopics of the Council of Europę political agenda: Third Council of Europę Summit, The Court of Humań Rights for Europę, International action against terrorism, Accession of the Federal Republic of Yugoslavia.
Każde państwo europejskie może stać się członkiem Rady Europy pod warunkiem, że uznaje ono zasadą państwa prawa oraz gwarantuje każdej osobie, która podlega jego jurysdykcji, prawa człowieka i jego wolności. Zapewnienie skutecznej obrony praw człowieka jest jednym z podstawowych zadań Rady Europy. Rada Europy wyznaczała sobie w tym zakresie podstawowe kierunki działania:
Ustanowienie skutecznych systemów kontroli i ochrony praw i podstawowych wolności.
Wykrywanie nowych zagrożeń dla praw człowieka i godności ludzkiej.
Uświadomienie opinii publicznej znaczenia praw człowiek.
Popieranie edukacji i szkolenia zawodowego w dziedzinie praw człowieka.
Kluczowym osiągnięciem Rady Europy jest Europejska Konwencja Praw Człowieka. Ten traktat międzynarodowy o znaczeniu bezprecedensowym wszedł w życie w 1953 roku. Podpisało go 41 państw członkowskich: Belgia, Dania, Francja, Holandia, Irlandia, Luksemburg, Norwegia, Szwecja, Wielka Brytania, Włochy, Grecja, Turcja, Islandia, Niemcy, Austria, Cypr, Szwajcaria, Malta, Portugalia, Hiszpania. Lichtenstein, San Marino, Finlandia, Węgry, Polska (1991), Bułgaria, Estonia, Litwa, Słowenia, Słowacja, Republika Czech, Rumunia, Andora, Łotwa, Albania, Mołdawia, Ukraina, Rosja, Chorwacja, Byłą Macedońska Republika Jugosławii, Gruzja. Określa on niezbywalne prawa i wolności, na które każdy z nas może się powołać oraz zobowiązuje państwa do ich przestrzegania w stosunku do każdej osoby. Co więcej, Konwencja ustanawia międzynarodowy system ochrony Państwa, a także osoby indywidualne bez względu na ich obywatelstwo, mogą wnosić skargi do instytucji w Strasburgu ustanowionych przez Konwencję, jeśli zarzucają państwu będącemu stroną Konwencji naruszenie zagwarantowanych w mej praw. Od wielu lat wzrasta liczba spraw wnoszonych do instytucji w Strasburgu. Europejska komisja Praw Człowiek, od czasu jej powołania w 1954 roku, zarejestrowała i zbadała ponad 40 000 skarg indywidualnych. Z kolei Europejski Trybunał Praw Człowiek, który powstał w 1959, wydał orzeczenia w 900 sprawach. Orzecznictwo Komisji I Trybunału przyczynia się do rozwoju norm ustanowionych w Konwencji. Bardzo często, prowadzi ono do zmian w ustawodawstwie państw oraz stowarzyszonych przez nie praktyk. Skargi indywidualne dotyczą coraz bardziej zróżnicowanych problemów, a w szczególności: