65 (70)

olbrzymia swoją ciszą bezkresów - takie tonie melodyj, wśród których zamilkną dusze, płynąć tylko będą wśród fal seledynowych - czucie w bezczuciu, takie oszołomienie przenajcudowniejsze, takie cudo nad cudy wśród przepotężnej pieśni całej natury!!

JULIA

Przestań. Mąci mi się w głowie.

Usuwa dłonie

JERZY

Tak. Cicho. Teraz cicho. Tb jest marzenie o jutrze. Tbraz spokojnie.

JULIA te skargą

Jura, ja boję się. Taki strach mnie bierze, że sił zabrak- | nie.

JERZY

Nie, nie. Tb nie jest tak źle. Ufaj, bądź silną tylko.

Pauza

Idąc z dworca oglądałem pokoik dla ciebie.

Julia drgnęła

Mały bardzo, ogromnie podniebny, ale jasny. Pieniędzy j trochę mam. Na mieszkanie wystarczy... Potem postaram się. Pieniądze grunt. Pieniądze są.

JljLIA

Pieniądze są?

JERZY

Potem będziemy się starali. Sądzę, zawsze coś przecież wpłynie. Jakiś artykuł - coś. Tbgo tak przecież z góry obliczyć nie można.

JULIA

Pieniądze? Jerzy. - Ile?

JERZY

Nadzwyczajnych tam sum nie ma. No, ale w każdym razie trzydzieści pięć reńskich i coś centów.

JERZY

siedzi, ręce splecione między kolanami. Nagle wybucha: biegnie na środek

Wesoło, panowie! Wyprzedaż ideałów! Do jednodniówki strażackiej, pod placki wielkanocne dla cioci Feraci! Wyprzedaż ideałów niżej cen fabrycznych. Licytacja, panowie, licytacja no marzenia. Dwa centy od wiersza - po raz pierwszy- kto da więcej, panowie! Proszę bliżsi, proszę wejść, panowie. Spektakl po cenach zniżonych! Tutaj można widzieć małpę tresowaną - pluje frazesami, tutaj pokazuje się pudla - gra na własnej duszy, tutaj jest wielki skorpion szczypiący się w łydki, tu z trampoliny skacze clown excentrique - wywraca koziołki etyczne, tutaj, panowie, połykać® scyzoryków socjalnych - proszę wejść, panowie! Proszę bliżej! Wesoło, panowie!!

JULIA

Jerzy. Na Boga żywego, nie męcz mnie.

JERZY

biegnie ku Julii, wyciąga ręce

Nie, nie, nie, ja nie chcę męczyć cię - ja tylko boję się twojego wahania.

JULIA

I w ten sposób dodajesz mi otuchy!

JERZY

Bo ja chcę, abyś wiedziała o wszystkim, że na to trzeba siły, że to nie żart, nie zabawa - ale walka.

Podlipska wchodzi. Cofa się na chwilę

JERZY ogląda się

O, idzie tutaj znowu ta kiepska karykatura przyjaciółki. Z nią zerwij. Boję się jej - i twojej miękkości - złej chwili. A odwlekać nie można. O tym wiedz. Ale nie rób sobie z tego nic. Nie damy się. My im to wydrzemy, to nasze ży-

131