67 (97)

Akp

axpo-KToXtę, •(i^ upoet. 7.a.\n. axp6izóhę. . ...

ażpoppiCoę, oy, (p:'Ca) pu-ezczaiący korzenie po wierzchu, niezapuszczaiąc.y. ich w głębokość.

axpoppćyiov, to, £p/v) koniec. nosa.

axpoppu/x:oy, to, (pofióę) przedni koniec dyszla. ,

axpoę, a, ov, pslw. azpcoę, \(oixri') extremns, summus, 0-statńi, pośledni, górny, wyniosły,^ najwyższy, na końcu albo na szczycie będący, będący na samym wierzchu lub naywyżćy, na kończatość. wychodzący', kończaty, szpiczasty, ostry, u Iłom. w tóm fizy-cznem tylko znaydąie .się zn. osobl. używa się o górach, zamkach, drzewach, o płaszczyźnie morskiej', o szpiczasfości, o ostrzu i o końcach różnych rzeczy, iakoto włóczni, szy-^! szaków, wiosów, palców, o poślednich brzegach, a tak zwierzchni,, skrayny. Naywyż-szy stopień różnych znaczeń lub ostateczność czego wyrazić się może często przez dodany wyr. sam, np. axpoę [xvt-Ż.óę, Bur. szpik będący w samem wnętrzu i t. d. 2}. o czasie, axpa vuĘ, poprzedniczy koniec nocy, pyze.to iey początek, Sc/tńf. Sop/i. Ai. 285. jf) przenoś, to, co iest w swoim rodzaiu naywyższem, nay-znakomitszćm, naywyborniey-szein, azfiOf Aavawv, irotTjTwy, najznakomitsi z Danaów, z poetów, Valck. Ad. p. 414. o:xpoę, ó.py/>v, bardzo zagniewany; 4) iako rzczwn. wr. ż. ob. pod axpa tud. w r. n. w 1. poied. i mn. naj wyższa albo ostatnia część, axp<x, końce iakiey rzeczy, Ta axpa, poślednie części .iciała, ręce ii nogi iako też granice, axpov axpoy. "ló/ję, Horn. wierzchołek Idy; 5) axpov iako pslw. znaczy bardzo, wysoko, w wysokim stppniu, o-sobliwie, naywięcey, tak się bierze i azpa, niemniey się i ett' &xpov, Scjiżf. Diun. de comp. p. 373. Jac. A. P. p. 200. zam. axpwę; pslw. av st. uayw. iest axp0TaT6)ę..,

a.xporjcxTzr,ę, • tę, ■ (jj-nTZopaC) na końcu gniiąćy.

04    AKP

axj5Óvuj(oę, ov, (ovuf) t. c «xpwvu^óę, /»#/. Thess. 15. gdzie Sc/ineid. podaie ąxpovvytT W zn. czynu, a zam. axpoyó^wv yauovTEę, 2. Swi. 8, 157. radzi czytać &xpov vScop cpavcy-■reę, ol). iego Dod. do slown. pod <xxpomyj.

bapoTtayóę, tę, (irńyvv[uy ńa samym końca przymocowany albo przybity,

axpÓTra<rToę, ov, QkÓ.V'7u>') po wierzchu tylko posypany, ńp. solą, a tak lekko posolony-

axpoiztvS’^ę, tę, (-7ttySoę') bardzo smutny Aesch. Per. 133.

axpóirv?Aoę, ov, (7cv;Aóę) z wierzchu tylko gliniasty albo błotnisty.

axpo-Ktę, ięzyk , Hip. rękop. maią axpoctizic, a.xpaTttę, axpw-ircę i axparrię.

axpó-icAooę,.ov, po skr.—-TrAouę, (icAee>) pó wierzchu płjwaią-cy, na powierzchni znayduiąćy ^sięi „

ązppitoopTt i axpoTtootTt , pslw. QnóZę) na końcach nóg, na palcach.

axpÓTtohę, twę, r>, (iróAfff), wyższe czyli górne miasto, część miasta wyżey położona, obronny zamek, Odyss. U Alt. osobl. zamek atlieńsjci.

axpo7cóAoę, ov ,. (jzoliuty w>v soko bawiący czyli przebywa-iący, wysoko będący; t. i. wysoki, wzniosły, najwyższy, do ostatnićy wysokości wychodzący', o górach u Iłom.

axpoizópoę, ov, (■Ktipw') końcem czyli ostrzem przcwiartu-iący albo przebiiaiący, ó(3o-Xoi, Od. 3, 403. 2) axpóiro-' poę ovpty%, Bonn. 2, 40, 2 . od -nrópoę, dziura, otwór.

axpoTTĆp<pypoę, ov, na brzegu szkarłatny, szkarłatem bla-mowany.

. axpo7ro<r3ńx, ■ vj( ■kÓg^ti ~) właśc. sama wydatność obrzezka j óbrzeżek, praepulium, Zdr. axpoTtóaBiov, TO.

axpóizovę, oSoę, 6, (izoZę~) koniec albo szpiczastóść nogi, Paus. niep. sp. czyt.

otxpoxpwpov, to, (Trpwpa} sam koniec sztaby czyli przodu okrętu.

axpóirTcpoy, to, (-rzrtpóy') ostatnie skrzydło, sam koniec.

AKP

axpOTÓ577poę,oV, ^a-e^ripcę') na końcu żelazny, inaiący żelazną kończatość.

axpoTX’.pia, •/), QTxipov') ostatnia granica, sam kraniec o-kolicy skaliśtey albo gipso-weyyjJPafj. Heracl. p. 180.

ajfpśaotpaę, dv, \ćrpyo'ę) w wysokim stopniu mądry.

axpouaoę, oy, (xpb<r<j6ę) nie-maiący fręzli albo kutasów.

axpocxrip’.ov, to, ( trr-r^oę ) wyższa część piersi.

axf,Q0-T!^!£, i§oęjJi, i axp,ó-aTf^ov,‘TÓ, (ffTi^pę) początek wiersza; po.ema, w któ-rem pićrwSze głoski każdego wiersza wydaią wyraz iaki albo cale iakie gdanie. Epi-cliarin miał bydź wynalazcą tego gatunku wiersza. , axpoaroX’.ov, to, (o-ToAoę) przednia część okrętu, ozdoby tey części, a^A.aa.Tpv.

a.xpoar6p.’.6v, to, Q a.TÓpia ) kończatość czyli szpiczastóść ust; 2) t. e. axpo<p'j<7tov.

axpocr<pct}.rię, tę, (ccpaAAw) nader skłonny do upadku, do zachwiania się, do puśliźnie-nia się, Ttpoę vyit:ccv, łatwy do upadku na zdrowiu, maią-cy chwieiąęe, się, niepewne zdrowie, cię upyrj-j, skłonny do gniewp, pronus in iram; 2) w ,zn. czynn. łatwo przy-prowadzaiący do npadku, sli-zki, niebespieczny, spa^zi-

^8ty; ^,

axpęeyio-ńę, tę_M(-eyt£pi] ńa samym końcu rozszczepiony.

axpoTeA£.yT!pv,.TÓ, (rtXtvrrj) sam koniec, zakończenie; listu, T/nc. .2, 35. wr. n. od a-y.poTthturtcę, Atiecl. Belek. p. 309. ‘    '    '.. ,Jr,

axp6rnę, v)toę, .7), (axpoę~) ostateczność, naywyzszy stopień, sam szczyt, najwyższy punkt.

azppryję, ov, 6, naczelnik, wódz, Aesch. Pers. 997. niep., śp. czyt.

axpÓTr/Toę, ov, (y-portuT) nie-uderzony, nieuderzany razem, nieuderzany dla wj-dauia głosu, zupipaAa, niewydaiące zgodnego głosu, Cor. Ileliod. 2. p. 288.

axp0T0[J.tw, (teptvo>) u góry ścinać, z wierzchu podcinać, obcinać.

axpóropoę, ov, ostro ścięty, przepaścisty, spadzisty.