6k

I

odbitka powinna charakteryzować się możliwie dokładnym odtwarzaniem elementów drukujących formy pod względem kształtu, pokrycia farbą, barwy i odpowiednim umiejscowieniem tych elementów na powierzchni odbitki.

Chcąc określić właściwości składające się na zbiorcze określenie drukowności, należy przeanalizować cechy papieru, które wpływają na jakość odbitki. Używając papieru o dobrej drukowności, powinno się uzyskać odbitkę o dobrym założonym poziomie jakości.

Pod pojęciem drukowności rozumiemy właściwości fizykochemiczne, oznaczane wg metod powszechnie stosowanych w papiernictwie, oraz właściwości technologiczne, oznaczane na specjalnych aparatach do badania drukowności. na których można wykonywać zadrukowanie próbek papieru ze zmienną prędkością, naciskiem i ilością farby. Właściwości fizykochemiczne to: gramatura, grubość lub gęstość pozorna, gładkość lub szorstkość, ściśliwość lub twardość, białość i barwa, połysk, nieprzezroczystość, stopień zaklejenia, chłonność, stabilność wymiarowa, odczyn (pH) i zmywalność powłoki. Właściwości technologiczne to: gładkość drukowa, zapotrzebowanie farby przez papier, wydajność powierzchni papieru, przydatność do drukowania z połyskiem i lakierowania, przebijanie farby, prześwitywanie nadruku, skłonność do pylenia, wilgotność względna, spoistość powierzchni i odporność powłoki na ścieranie na mokro.

Zadruk owalność papieru definiowana jest jako zespół właściwości papieru wpływających na przebieg drukowania przy zachowaniu pełnej wydajności maszyny drukowej. Istota sprawy polega na tym. żeby papier przechodził przez maszynę drukującą bez zakłóceń jej ruchu i z pełną wydajnością przewidzianą dla tej maszyny.

Podobnie jak w wypadku drukowności papieru, tak i zadrukowalności właściwości można podzielić na dwie grupy:

—    właściwości fizykochemiczne, w skład których wchodzą obciążenia zrywające, odporność na przedarcie, odporność na naddarcie, stabilność wymiarowa, wilgotność i odczyn (pH);

—    właściwości technologiczne — wskaźnik zerwań. twardość zwoju, płaskie leżenie arkusza, wilgotność względna, spoistość powierzchni, skłonność do pylenia, skłonność do tonowania, wchłanianie farby drukowej i brak wad wykończeniowych.

Stosowanie w technologii poligraficznej odrębnych pojęć drukowności i zadrukowalności umożliwia rozgraniczenie jakości i ilości, czyli pozwala na określenie przydatności papieru do drukowania zarówno z punktu widzenia jakości druku, jak i wydajności procesu drukowania.

Papiernicze półprodukty włókniste

[

i

[    3.1. Wprowadzenie

Papiernicze półprodukty włókniste stanowią podstawowy składnik i materiał szkieletowy wytworów papierniczych, a ich właściwości wpływają ;    w decydującym stopniu na większość    właściwości

i    użytkowych gotowych wytworów.

Obecnie w papiernictwie stosuje się głównie roślinne półprodukty włókniste. Pochodzą one z przerobu dręwna (sosna, świerk, topola, brzoza i in.), włosków nasiennych (bawełna), włókien łykowych ,(len, konopie), .całych łodyg (słoma zbożowa. bambus) i włókien z liści (sizal, manila). Oprócz tego stosuje się masy wtórne, otrzymywane z przerobu makulatury.

Oprócz roślinnych półproduktów włóknistych coraz częściej stosuje się półprodukty nieroślinne.

Spośród nich można wyróżnić: włókna pochodzę- , nia zwierzęcego (wełna) i mineralne (azbestowe, szklane), Syntetyczne ^(nylonowe, poliwinylowe) oraz metalowe?(aluminiowe, stalowe). Nieroślinne półprodukty włókniste są stosowane na ogół w niewielkich ilościach w celu uzyskania specjalnych właściwości papieru, m.in. ognioodporności, stateczności wymiarowej, wysokiej przewodności elektrycznej.

Dobra znajomość charakterystyki poszczególnych rodzajów półproduktów włóknistych jest dla papiernika rzeczą niezbędną. Właściwości tych półproduktów wpływają bowiem w decydującym stopniu na przebieg podstawowych procesów technologicznych, właściwości gotowego wytworu, a także na koszt jego wytworzenia.