84

RISTURIA LITERATURY

Józef Czethowia

Maria Dąbrowska

Konstanty Ildefons Gałczyński

Józef Czechowicz

(1903-1939) - poeta kata-strofista, reprezentant Awangardy Lubelskiej. Częste motywy jego twórczości to zagłada świata, wyobcowanie artysty. Nawiązywał do baśni i mitów ludowych oraz poetyki symbolizmu. Tomiki: Kamień, Ballada z tamtej strony, Stare kamienie.

Stanisław Czernik

(1899-1969) - pisarz i poeta, założyciel grupy autenty-stów Okolica Poetów i czasopisma o tej samej nazwie. Głosił hasło autentyzmu w literaturze. Poza własnymi wierszami, szkicami i powieściami, wydał antologię poezji ludowej.

Maria Dąbrowska

(1889-1 9ó5) - pisarka i publicystka, autorka między innymi powieści-rzeki Noce i dnie, ukazującej przemiany zachodzące w polskim społeczeństwie przełomu XIX i XX wieku.

Konstanty Ildefons Gałczyński (1905-1953)

- związany z grupą poetycką Kwadryga, współpracował również z czasopismem „Skamander". Jego twór

Przedstawiciele literatury czość cechował: indywidualizm, styl groteskowo-lirycz-ny, wątki dekadencko-cygań-skie. Utwory: Porfirion Osiełek czyli Klub Świętokradców, Szekspir i chryzantemy, Serwus Madonna, Wizje świętego Ildefonsa czyli Satyra na Wszechświat, Koniec świata. Bal u Salomona.

Witold Gombrowicz

(1 904-1969) - pisarz, dramaturg, eseista, mistrz groteski. Autor powieści Ferdydurke i dramatu Iwona, księżniczka Burgunda. Po II wojnie światowej opublikował między innymi: Trans-Atlantyk, Ślub, Ba-kakaj. Kosmos.

Witold Gombrowicz

Kazimiera Iłłakowiczów-

na (1892-1983) - poetka, tłumaczka literatury obcej (głównie rosyjskiej), autorka liryków osobistych, refleksyjnych. Często sięgała do folkloru i fantastyki, nawiązując do poetyki romantycznej i modernistycznej. Podobnie jak skamandryci, z którymi sympatyzowała, wprowadziła do poezji prozaizmy, anegdoty, słowny dowcip. W liryce Ił-łakowiczówny obecne są liczne motywy biblijne i mitologiczne, cechuje ją oryginalność i bogactwo form weryfikacyjnych. Tomiki: Ikarowe loty, Trzy struny, Popiół i perły.

Kazimiera Iłtolrowiaówna

_

Jarosław Iwaszkiewicz

Bruno Jasieński

Maria Kuncewiczowa

Jarosław Iwaszkiewicz

(1894-1980) - poeta, prozaik, dramaturg, eseista, tłumacz. Związany ze Skaman-drem. Jego lirykę cechuje: wrażliwość, kult sztuki i natury, estetyzm, kunsztowność, ekspresja, kameralność, harmonia, symbolizm, metafizycz-ność, klasycyzm. Tomiki:

Księga dnig i księga nocy. Powrót do Europy, Oktostychy, Dionizje. Cechy prozy Iwaszkiewicza: związek z tradycją (nawiązania do prozy modernistycznej), konwencja baśnio-wo-poetycka, tragizm, niepokój inteiektualno-moralny, wielość stylów i konwencji, re-fleksyjność. Utwory: Czerwone tarcze, Panny z Wilka, Brzezina. Cechy dramatów: polemika z pierwowzorami, nawiązywanie do biografii słynnych artystów, psychologizm, dehe-roizacja. Utwory: Lato w No-hant, Maskarada, Kochankowie z Werony.

Bruno Jasieński

(1901-1938) - poeta, prozaik, futurysta. Utwory: But w butonierce, Słowo o Jakubie Szeli, Palę Paryż, Bal manekinów. Twórczość ekstrawagancka, pełna dysonansu estetycznego, cechuje ją: ekscentryczna metaforyka, neologizmy, adaptacja pozaliterackich form wypowiedzi, groteska.

Maria Kuncewiczowa

(1899-1989) - autorka opowiadań i powieści psychologicznych. Cechy twórczości: freudyzm, naturalizm, metaforyka, humor, liryzm. Utwory: Cudzoziemka, Przymierze z dzieckiem, Twarz mężczyzny, Dwa księżyce.

Jan Lechoń

(1899-1956) - właśc. Leszek Józef Serafinowicz; poeta i eseista związany ze Skaman-drem, współtwórca literackiego kabaretu „Picador". Cechy poezji: związek z tradycją (nawiązania do romantyzmu i baroku, obecność motywów mitologicznych i biblijnych), aluzyjność, częste stosowanie liryki roli, metaforyka, wizyj-ność, obrazowość, subtelność,

Jon Lerhoń

hiperboliczność, stylizacja na poezję ludową. Tomiki: Karmazynowy poemat, Srebrne i czarne. Szkice literackie i eseje publikował w „Gazecie Polskiej". Przetłumaczył dramat Jeana Giraudoux Wojny trojańskiej nie będzie oraz poezję Aleksandra Błoka.

Bolesław Leśmian

(1877 lub 1879-1937) - poeta Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego. Cechy jego twórczości z okresu dwudziestolecia międzywojennego: motyw nicości, śmierci, zatraty, egzy-stencjalizm, tragiczny humanizm, ponura groteska, poczucie absurdu, oniryzm. Por. biogram w rozdziale Młoda Polska.

Bolesław Leśmian