8 (4)

468 czenie HPV-DNA w genom komórkowy. Czynnikami tymi mogą być przewlekłe zapalenia, HSV II, palenie papierosów itp.

Obraz kliniczny

Najczęstszą postacią są condylomata acumi-nata. Występują one początkowo w postaci pojedynczych, brodawkowatych tworów; następnie liczba ich wzrasta, rozprzestrzeniają się coraz bardziej, zajmując rozległe powierzchnie (zob. ryc. 24.1). Te kończyste, grudkowate, hiperkeratotyczne wykwity mogą występować w różnej postaci klinicznej i zajmować różne powierzchnie (ryc. 23.7). Condylomata acuminata są wywoływane przez HPV-6 i 11.

Inną postacią są kłykciny płaskie. Są to płaskie grudki o ziarnistej powierzchni, koloru czerwonego lub białawego. W badaniu kolposkopowym przedstawiają się w postaci drobnych punkcików lub mozaiki (ryc. 23.8) (zob. również s. 524). Grudki te mogą być również przebarwione. Wywołane są zwykle przez HPV-16 lub 18; zmiany tego typu na sromie i prąciu nazywa się także bowenoid papulosis. Na sromie widuje się również liczne przebarwione grudki, wykazujące duże podobieństwo do brodawek łojotokowych. Jedynie w badaniu mikroskopowym można je odróżnić od carcino-ma iń‘situ lub od bowenoid papulosis. Różnicowanie różnych postaci kłykcin może być trudne. Ze względu na cechy kliniczne, a szczególnie na zajmowanie rozległych powierzchni condylomata acuminata są łatwe do rozpoznania.

Leczenie

Condylomata acuminata należy starannie usunąć. Elektrokoagulacja, wyłyżeczkowa-nie ostrą łyżeczką czy usunięcie nożem elektrycznym może pozostawić brzydkie blizny. Kosmetycznie lepsze efekty uzyskuje się dzięki koagulacji za pomocą lasera, co jest możliwe przy zastosowaniu znieczulenia miejscowego w warunkach ambulatoryjnych. Interesujące jest to, że po usunięciu powierzchownych kłykcin często nie wyrastają już nowe, chociaż chodzi o zakażenie wirusowe, a wirus mimo zastosowania tych środków nie zostaje całkowicie

23. Choroby przenoszone drogą płciową

usunięty. Zamiast zabiegu chirurgicznego można zastosować leczenie miejscowe, mj Solcoderm. Preparat ten jest mieszaniną kwasów organicznych i jonów metali w kwasie azotowym. Nasącza się nim kłykciny. Leczenie to nie ma działania ogólnego, dlatego można je stosować również podczas ciąży.

Zakażenie H1V (AIDS)

Czynnik etiologiczny i patogeneza

AIDS (ang. acąuired immune deficiency syndrome) wywołują retrowirusy zwane dzisiaj HIV (ang. human immunodeficiency virus). Wirusy te są nosicielami RNA, który za pomocą odwrotnej transkryptazy jest przetwarzany w DNA. DNA następnie jest wbudowywany w genom zakażonych komórek. Wirus HIV atakuje szczególnie komórki T₄ (komórki pomocnicze) ludzkiego układu immunologicznego i je niszczy. Przez to niszczona jest sukcesywnie odporność komórkowa chorego, wskutek czego tzw. czynniki oportunistyczne prowadzą do rozwoju ciężkich zakażeń, zagrażających życiu i kończących się śmiercią. Wyprodukowanie szczepionki jest utrudnione przez to, że wirus nieprzerwanie zmienia właściwości swoich antygenów powierzchniowych. Sam wirus jest bardzo labilny, a do zakażenia dochodzi tylko w następstwie bezpośrednich kontaktów fizycznych. Największe stężenie wirusa znajduje się we krwi i w spermie chorych. Stężenie to wzrasta w miarę rozwoju zakażenia. Niedawno odkryto drugi wirus wywołujący AIDS; nazwano go wirusem HIV II.

Do zakażenia dochodzi podczas kontaktu płciowego oraz przez krew; zachorowaniu sprzyjają promiskuityzm oraz stosunki analne. Dotychczas najwięcej zakażeń notowano u homeseksualistów. Drugą co do liczebności grupą chorych są narkomani używający brudnych igieł i strzykawek. Trzecią grupę ryzyka stanowią dzieci zakażone drogą łożyskową przez matki HIV-do-datnie. Liczba chorych krwiodawców lub osób zainfekowanych przez transfuzję krwi lub niekontrolowane preparaty krwiopo-