ANSI C 3

ANSI C 3



1 ELEMENTARZ

fahr = lower;

while (fahr <= upper) {

celsius = 5 * (fahr-32) / 9; printf(,,%d\t%d\n,,ł fahr, celsius); fahr = fahr + step;

}

}

Dwa wiersze programu

/* wypisz zestawienie temperatur Fahrenheita-Celsjusza dla f = 0, 20, .... 300 */

komentarzem, który w tym przypadku zwięźle opisuje działanie programu. Kompilator ignoruje wszystkie znaki zawarte między ogranicznikami / * i */. Komentarze mogą| pojawić się wszędzie tam, gdzie może wystąpić odstęp, znak tabulacji i znak nowego wiersza. Odpowiednio stosowane sprawiają, że programy stają się bardziej zrozumiałe.

W języku C wszystkie zmienne muszą być zadeklarowane przed ich użyciem, zwykle na początku funkcji przed pierwszą wykonywalną instrukcją. Deklaracja zapowiada właściwości zmiennych. Słada się ona z nazwy typu i z listy zmiennych, jak w naszym| przykładzie

int fahr, celsius; int lower, upper, step;

Typ int oznacza, że wymienione zmienne są liczbami całkowitymi, w przeciwieństwu do float, wprowadzającego liczby zmiennopozycyjne, czyli liczby z częścią ułamkt wą. Zakres obu typów (int i float) zależy od maszyny, z którą pracujesz; 16-bitowt obiekty typu int o wartościach z przedziału od -32768 do +32 767) są równie p< wszechne, jak obiekty 32-bitowe. Obiekt typu float zwykle zajmuje 32 bity, co daj< w przybliżeniu co najmniej 6 cyfr znaczących dla wartości z zakresu od 10"3S do 10+?g|

Oprócz int i float w języku C występuje także kilka innych podstawowych typów di nych:

char znak - jeden bajt, short    liczba całkowita krótka,

long    liczba całkowita długa,

double liczba zmiennopozycyjna podwójnej precyzji.

Rozmiary tych obiektów również zależą od maszyny. W języku C występują t< tablice, struktury i unie zbudowane z obiektów o typach podstawowych, wskaźniki tych obiektów oraz funkcje zwracające ich wartości. Z nimi wszystkimi zapoznasz w odpowiednim czasie.

powered oy

1.2 ZMIENNE I WYRAŻENIA ARYTMETYCZNE_I-„-□ -i

| Mi Siol

Faktyczne działanie programu przekształcania temperatur rozpoczynapJ^łfflTHJcc/^^^ przypisania

lower = 0; upper = 300; step = 20; fahr = lower;

w których zmiennym nadaje się wartości początkowe. Poszczególne instrukcje są zakończone średnikami.

Wszystkie wiersze zestawienia tworzy się w ten sam sposób, w programie użyliśmy więc pętli, której wykonanie jest powtarzane kolejno dla każdego wiersza. Zadanie to realizuje pętla while (dopóki)

while (fahr <= upper) {

• • •

}

Działanie pętli while jest następujące: Najpierw sprawdza się warunek ujęty w nawiasy okrągłe. Jeśli jest prawdziwy (tzn. fahr jest mniejsze lub równe upper), to wykonuje się treść pętli (trzy instrukcje zawarte w nawiasach klamrowych). Potem znów jest sprawdzany warunek i, jeśli będzie prawdziwy, ponownie wykona się treść pętli.

W chwili, gdy warunek stanie się fałszywy (fahr przekroczy upper), nastąpi koniec pętli, a kolejną wykonywaną instrukcją będzie pierwsza instrukcja po pętli. Ponieważ w tym programie nie ma więcej instrukcji, więc program zakończy działanie.

Treść pętli while może składać się z jednej lub kilku instrukcji zawartych w nawiasach klamrowych (tak jak w programie przekształcania temperatur) lub z jednej instrukcji bez tych nawiasów, np.

while (i < j) i = 2 * i;

W obu przypadkach instrukcje wykonywane przez pętlę while zawsze umieszczamy w wierszach programu źródłowego z wcięciem o wielkości jednego znaku tabulacji (w przykładach pokazany jako stały odstęp). Na pierwszy rzut oka widać więc instrukcje występujące wewnątrz pętli. Wcięcia podkreślają logiczną strukturę programu. Choć dla kompilatorów języka C wygląd zewnętrzny programów nie ma znaczenia, to jednak odpowiednie stosowanie wcięć i odstępów ma istotne znaczenie dla czytelnika-człowieka. My zalecamy pisanie tylko jednej instrukcji w wierszu i otaczanie operatorów znakami odstępu dla uwypuklenia grupowania argumentów operacji. Położenie nawiasów klamrowych jest mniej istotne, chociaż istnieją żarliwi wyznawcy różnych koncepcji. My wybraliśmy jeden z wielu popularnych stylów. Wybierz styl, który Ci najbardziej odpowiada, i stosuj go konsekwentnie we wszystkich programach.

29


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
ANSI C 3 1 ELEMENTARZ /* power: podnieś base do potęgi n; n >= 0 */ int power(int base, int n){
ANSI C 5 1 ELEMENTARZ Program wygląda prawie tak samo jak poprzednio, przy czym teraz zmienne fahr
ANSI C 4 1 ELEMENTARZ Większość pracy programu jest realizowana przez pętlę while. Obliczenie temp
ANSI C 3 3 STEROWANIE while (Iow <= high) { mid = (low+high) / 2; if (x < v[mid]) 
ANSI C 3 DODATEK A PRZEWODNIK JĘZYKA C____- tablicą o pięciu elementach, z których każdy jest tabl
ANSI C 1 1 ELEMENTARZ Wypisz tekst ahoj, przygodo I już pojawia się pierwsza duża przeszkoda. Aby
ANSI C 2 1 ELEMENTARZ W naszym przykładzie występuje sekwencja

ANSI C 6 1 ELEMENTARZ Ta ostatnia zmiana jest ilustracją podstawowej zasady języka C: wszędzie tam
ANSI C 7 1 ELEMENTARZ Model wprowadzania i wyprowadzania danych, realizowany przez funkcje z bibli
ANSI C 8 1 ELEMENTARZ jest wyrażeniem i ma wartość - jest nią wartość lewego argumentu przypisania
ANSI C 9 1 ELEMENTARZ #include <stdio.h> /* zlicz znaki wejściowe; wersja 2 */ main(){ doubl
ANSI C 0 1 ELEMENTARZ Ćwiczenie 1.8. Napisz program zliczający znaki odstępu, tabulacji i nowego
ANSI C 1 1 ELEMENTARZ tymi w nawiasy klamrowe. W naszym programie zliczania słów po else występuje
ANSI C 2 1 ELEMENTARZ 1 ELEMENTARZ ’

ANSI C 4 1 ELEMENTARZ I Właściwie dobrane nazwy stanowią jednak dobry komentarz, tak że będziemy z
ANSI C 5 1 ELEMENTARZ odpowiedni parametr jako wskaźnik i za jego pomocą pośrednio odwoływać się d
ANSI C 6 1 ELEMENTARZ /* copy: przepisz from do to; */ /* to musi być dostatecznie duże */ void co
ANSI C 7 1 ELEMENTARZ dopiero w chwili wywołania funkcji i znika po zakończeniu jej działania. Z t
ANSI C 8 1 ELEMENTARZ Zmienne zewnętrzne dla fukcji main, getline i copy są zdefiniowane na począt

więcej podobnych podstron