ANSI C
2

1 ELEMENTARZ

W naszym przykładzie występuje sekwencja \n, która - zgodnie z notacją języka C - reprezentuje znak nowego wiersza; znak ten powoduje przerwanie wypisywania w bieżącym wierszu i wznowienie wypisywania od lewego marginesu w następnym wierszu. Jeśli opuścisz \n (pożyteczny eksperyment), to okaże się, że po wypisaniu tekstu nie nastąpi przejście do nowego wiersza. Jedynym sposobem uzyskania znaku nowego wiersza w argumencie printf jest użycie sekwencji\n; jeśli spróbujesz czegoś takiego, jak

printf ("ahoj, przygodo

to kompilator języka C wypisze komunikat o błędzie.

Funkcja printf nigdy nie dostawia automatycznie znaku nowego wiersza, wywołując ją wielokrotnie można więc stopniowo budować jeden wiersz wyniku. Zatem nasz pierwszy program da się napisać również w postaci

#include <stdio.h>

main()

{

printffahoj, ”); printf ("przygodo”); printf (”\n”);

}

a wynik będzie identyczny.

Zwróć uwagę na to, że sekwencja\n reprezentuje tylko jeden znak. Takie sekwencje specjalne, jak\n, stanowią uniwersalny aparat pozwalający reprezentować znaki nie-graficzne lub trudne do uzyskania. W języku C między innymi występują sekwencje: \t dla znaku tabulacji,\b dla znaku cofania (ang. backspace),\’ dla znaku cudzysłowu oraz \\ dla samego (jednego) znaku \ (ang. backslash). Kompletną listę sekwencji specjalnych znajdziesz się w p. 2.3.

Ćwiczenie 1.1. Wykonaj program wypisujący tekst „ahoj, przygodo"' pod kontrolą Twojego systemu operacyjnego. Spróbuj opuszczać fragmenty programu, aby poznać komunikaty o błędach.

Ćwiczenie 1.2. Spróbuj sprawdzić, co się stanie, gdy w argumencie funkcji printf wystąpi sekwencja \c, w której c jest dowolnym znakiem różnym od wyżej wymienionych.

1.2    | Zmienne i wyrażenia arytmetyczne

Kolejny program wypisuje następujące zestawienie temperatur w skali Fahrenheita i ich odpowiedników w (stustopniowej) skali Celsjusza, wyliczonych według wzoru C=(5/9)(F-32):

0	-17
20	-6
40	4
60	15
80	26
100	37
120	48
140	60
160	71
180	82
200	93
220	104
240	115
260	126
280	137
300	148

Sam program ciągle składa się z definicji jednej funkcji o nazwie main. Jest on dłuższy niż program wypisujący tekst „ahoj, przygodo”, ale nie jest bardziej skomplikowany. Wprowadzono w nim kilka nowych pojęć, jak komentarze, deklaracje, zmienne, wyrażenia arytmetyczne, pętle i formatowane wypisywanie danych.

#include <stdio.h>

I* wypisz zestawienie temperatur Fahrenheita-Celsjusza

dla f = 0, 20..... 300 */

main()

{

int fahr, celsius; int lower, upper, step;

lower = 0;    /* dolna granica temperatur */

upper = 300; /* górna granica */ step = 20;    /* rozmiar kroku */

27