ANSI C
1

1 ELEMENTARZ

Wypisz tekst

ahoj, przygodo

I już pojawia się pierwsza duża przeszkoda. Aby ją pokonać, powinieneś umieć: sporządzić gdzieś tekst programu, pomyślnie go przetłumaczyć, załadować i uruchomić. Musisz także wiedzieć, gdzie szukać wyniku. Po opanowaniu takich mechanicznych czynności cała reszta jest już dość prosta.

Oto program w języku C wypisujący tekst „ahoj, przygodo ’:

#include <stdio.h>

main()

{

printf(”ahoj, przygodo\n”);

}

To, jak wykonać program, zależy od systemu, którego używasz. W przypadku systemu operacyjnego Unix musisz utworzyć program źródłowy w pliku o nazwie zakończonej ,,.c”, przypuśćmy ahoj.C, a następnie przetłumaczyć go za pomocą polecenia

cc ahoj.c

Jeśli niczego nie spartaczysz (jak choćby ominięcie znaku czy błąd składniowy), to tłumaczenie przebiegnie cicho i powstanie plik o nazwie a.out. Załadowanie go i uruchomienie programu poleceniem

a.out

spowoduje wypisanie ahoj, przygodo

W innych systemach zasady postępowania mogą być inne; skonsultuj się z miejscowym ekspertem.

Teraz kilka uwag dotyczących samego programu. Program w języku C, niezależnie od rozmiaru, jest zbudowany z funkcji i zmiennych. Funkcja zawiera instrukcje określające, jakie operacje procesu obliczeniowego należy wykonać, zmienne zaś przechowują wartości używane podczas tego procesu. Funkcje języka C są podobne do podprogi mów i funkcji Fortranu lub do procedur i funkcji Pascala. W naszym przykładzie występuje funkcja o nazwie main. Zwykle masz prawo nadawać funkcjom dowolne na-| zwy, lecz main jest nazwą specjalną - Twój program rozpoczyna działanie od początku funkcji main. To znaczy, że każdy program musi zawierać (gdziekolwiek) funkcja o takiej nazwie.

Włączenie informacji o bibliotece standardowej

# include <stdio.h>

main()

printf ("ahoj, przygodo\n”);

definicja funkcji o nazwie main, która nie oczekuje żadnych wartości argumentów

nawiasy klamrowe otaczają instrukcje funkcji

funkcja main do wypisania ciągu znaków wywołuje biblioteczną funkcję printf; \n reprezentuje znak nowego wiersza

Pierwszy program napisany w języku C

Na ogół main, aby wykonać zadanie, woła na pomoc inne funkcje. Niektóre z tych funkcji napisałeś sam, a inne pochodzą z bibliotek, które Ci dostarczono. Pierwszy

wiersz programu #include <stdio.h>

zleca kompilatorowi dołączenie do programu informacji o standardowej bibliotece wejścia-wyjścia. Ten wiersz występuje na początku wielu plików źródłowych języka C. Biblioteka standardowa jest opisana w rozdz. 7 i w dodatku B.

Jedną z metod komunikacji między funkcjami jest przekazywanie danych. Funkcja wywołująca tworzy listę wartości zwanych argumentami i dostarczają funkcji wywoływanej. Listę argumentów umieszcza się w nawiasach okrągłych bezpośrednio po nazwie funkcji. W naszym przykładzie main jest funkcją, która nie oczekuje żadnych argumentów, na co wskazują puste nawiasy ().

Instrukcje wykonywane przez funkcję umieszcza się w nawiasach klamrowych { }. Nasza funkcja main zawiera tylko jedną instrukcję

printf(”ahoj, przygodo\n”);

Funkcję wywołuje się, podając jej nazwę i w nawiasach listę argumentów; nasza instrukcja jest zatem wywołaniem funkcji printf z jednym argumentem "ahoj, przygodo\n”. Funkcja ta, pochodząca z biblioteki standardowej, wypisuje teksty na wyjście - w tym przypadku ciąg znaków ujęty w znaki cudzysłowu.

Ciąg znaków ujęty w znaki cudzysłowu, jak "ahoj, przygodo\n”, nazywa się stałą napisową lub napisem. Na razie stałe napisowe będziemy stosować jedynie w argumentach funkcji printf i innych.

25