Bauhaus36

Objaśnienia do ilustracji¹

Ilustracja 1: Dwoje patetycznych. Szkic Dwie wypełniające całą wysokość sceny monumentalne po-stacie, personifikacje patetycznych pojęć, jak choćby siła i odwaga, prawda i piękno, prawo i wolność. Ich dialog: głosy proporcjonalnie do wielkości postaci wzmocnione przez tubę, wznoszenie się i opadanie mowy, ewentualnie wsparte muzyką.

Postaci - przesuwane na wózkach - są pomyślane reliefowo; spódnice z materiału, które przy wejściu ciągną się za nimi; tłoczone metalowe maski i korpusy, ramiona poruszające się w oszczędnych, znaczących gestach.

A do tego - jako kontrast i podkreślenie skali wielkości -naturalny człowiek, o naturalnym głosie, poruszający się w trzech strefach obszaru sceny, podkreślający głosem i ruchem rozmiary.

Ilustracja2: Wielka scena. Projekt Podobne tendencje jak w Dwoje patetycznych. Dwie wyolbrzymione postaci bohaterskie w metalowych pancerzach, jedna postać kobieca w szkle.

Ilustracje3i4: O „Balecie triadycznym”

Zaczęty w Stuttgarcie w 1912 roku we współpracy z parą tancerzy Albertem Burgerem i Elsą Hótzel oraz technikiem Carlem Schlemmerem. Prapremiera części baletu odbyła się w 1915. Prapremiera całości we wrześniu 1922 w Landes-heater w Stuttgarcie. Kolejne przedstawienia w 1923: podczas Tygodnia Bauhausu w Nationaltheater w Weimarze podczas Jahresschau Deutscher Arbeit w Dreźnie.

Balet triadyczny składa się z trzech części, które stanowią jkład typowo ukształtowanych scen tanecznych o nastroju przechodzącym od żartu do powagi. Pierwsza ma charakter wesołej burleski na cytrynowożółtej scenie, druga jest uroczysta na różowej scenie, a trzecia utrzymana jest w nastroju mistyczno-patetycznym na czarnej scenie. Dwanaście różnych tańców w osiemnastu różnych kostiumach tańczonych jest na przemian przez trzy osoby: dwóch tancerzy i tancerkę. Kostiumy składają się bądź to z wywatowanych części z tkaniny, bądź ze sztywnych, tłoczonych form, barwnych albo metalicznych.

Ilustracja5: Gabinet figur I

Po raz pierwszy wystawiony wiosną 1922, następnie podczas Tygodnia Bauhausu w 1923. Wykonanie techniczne: Carl Schlemmer.

„Po części strzelnica — po części metaphisicum abstractum, kombinacja sensu i absurdu, które określane są przez barwę, formę, naturę i sztukę, człowieka i maszynę, akustykę i mechanikę. Wszystko polega na organizacji, najtrudniej zorganizować heterogeniczność.

Wielka zielona twarz, cała niczym nos, tęskni za vis-a-vis, skąd

wygląda kobieta nazywająca się Greta, ma obwisłe wargi i walcowatą głowę, a nos jak trąbę!

Meta jest fizycznie doskonała: na zmianę znika jej głowa i korpus.

1

Objaśnienia dotyczą ilustracji reprodukowanych w albumie na końcu niniejszego tomu (przyp. red.).