bis0

16. Konstrukcja podpór

16.1.    Rozmieszczenie podpór

Podpory na statkach służą głównie do podparcia dużych powierzchni pokładów. Współcześnie rzadko stosuje się podpory w ładowniach, gdyż przeszkadzają one w załadunku statku - ich rolę przejęły, wspomniane w podrozdziale 10.4, pokładniki wspornikowe luków. Natomiast często umieszcza się podpory pokładów i platform w maszynowni. Ich podstawową funkcją jest przenoszenie na konstrukcję dna obciążeń statycznych. Poza tym stanowią one elementy ograniczające rozpiętości pokładów i zmniejszające przez to amplitudy ich drgań, wywołanych pracą układu napędowego statku i innych mechanizmów maszynowni.

16.2.    Typy i profile podpór

Najczęściej stosowane są podpory wolno stojące. Niekiedy podpory wbudowane są w pionowe ściany, na przykład w grodzie - czyni się tak wówczas, gdy nad grodzią na pokładzie umieszczone są ciężkie elementy, takie jak maszty bomów przeładunkowych lub kolumny żurawi (dźwigów) pokładowych. Podpory z reguły mają okrągły przekrój. Dla określonej wytrzymałości na wyboczenie uzyskuje się wówczas minimalną masę podpory. Niekiedy, zwłaszcza w wypadku podpór wbudownych w ściany, mają one przekrój prostokątny (lub kwadratowy). Wolno stojące prostokątne podpory wykonuje się zazwyczaj z dwóch walcowanych ceowników spawanych ze sobą mocnikami. Najrzadziej stosuje się podpory o przekroju dwuteowym (z profilu walcowanego lub z dwóch ceowników zespawanych ze sobą środnikami).

16.3.    Połączenie podpór z konstrukcją kadłuba

Osie podpór na różnych poziomach wnętrza statku powinny w zasadzie leżeć na jednej pionowej linii. Odstępstwo od tych zaleceń wymaga szczegółowej analizy wytrzymałości wiązań pokładu nn odcinku przesunięcia osi oraz akceptacji towarzystwa klasyfikacyjnego. Nad podporą, w jej osi, znajduje się skrzyżowanie wzdłużnikn pokładowego i pokładnika ramowego; w sąsiedztwie podpory oba te wiązary powinny być wzmocnione. Z kolei w dnie podwójnym, pod najniższym odcinkiem podpory, w jej osi, leży skrzyżowanie wzdłuż-nika dennego i dennika. Oba te usztywnienia w rejonie podpory wykonane sąjako pełne.

Pod dolnym końcem podpory o dużej średnicy w poszycie dna wewnętrznego wstawiona jest pogrubiona płyta, o grubości zgodnej z przepisami i zależnej od siły przenoszonej przez podporę. Przy dużych różnicach grubości tej płyty i poszycia dna krawędzie lej pierwszej są fazowane do wyrównania grubości. Tak wykonana płyta pod podporą potocznie określana jest jako płyta diamentowa podpory.

7

Rys. 14J. Konstrukcja kadłuba statku w rejonie podpory; 1) wiązary pokładu, 2) usztywnienie pokładu, 3) węzłówka mocników wiązarów pokładu, 4) podpora, 5) płyta diamentowa podpory w poszyciu dna, 6) usztywnienia dna, 7) węzłówki

193