bis1

Inne konstrukcyjne rozwiązanie wkomponowania podpory w strukturę dna polega na przyspawaniu do poszycia dna wewnętrznego płyty nakładkowej o przepisowej grubości lub zastosowaniu dużych węzłówek przenoszących obciążenia z podpory na dużą powierzchnię dna. Wspomniane węzłówki leżą zawsze na pionowych płaszczyznach wyznaczanych przez wiązanie dna. Alternatywną koncepcją w stosunku do węzłówek jest stosowanie w dolnej części podpory wstawki stożkowej, również opartej na płycie nakładkowej. Sposób przenoszenia obciążenia z usztywnień pokładu na podporę oraz omówione powyżej rozwiązania konstrukcyjne przeniesienia nacisku z podpory na konstrukcję dna prezentowane są na rysunkach 141 i 142.

Rys. 142. Konstrukcja pokłada i dna w rejonie podpory; 1) usztywnienie pokładu, 2) wiązar pokładowy, 3) węzłówki, 4) podpora, 5) stożkowa podstawa podpory, 6) płyta diamentowa podpory, 7) usztywnienia dna, 8) wiązar dna, 9) płyty wspornikowe

Przekroje podpór wyznacza się, według przepisów, w zależności od siły obciążającej podporę i rozpiętości (wysokości) podpory oraz sposobu utwierdzenia jej końców z uwzględnieniem warunku dostatecznej stateczności konstrukcji co do wyboczenia.

17. Przykłady zmian konstrukcji elementów kadłuba

Postęp w budownictwie okrętowym widoczny jest między innymi w nowym podejściu do projektowania konstrukcji całych kadłubów statków lub ich poszczególnych elementów czy węzłów. Zastoso wanie nowoczesnych obliczeń komputerowych, a w szczególności wprowadzenie metod elementów skończonych, umożliwia wyznaczanie z dużą dokładnością rozkładów naprężeń w elementach kun strukcyjnych kadłubów zarówno od obciążeń statycznych, jak i dyna micznych. Pozwala to na zmniejszenie masy kadłuba statku poprze/ redukcję wymiarów jego niedociążonych elementów.

Umiejętne wykorzystanie omawianych metod pozwala również na uniknięcie lub rozładowanie spiętrzeń naprężeń występujących w węzłach konstrukcyjnych połączeń usztywnień. Przykładem tego si\ omówione poniżej zalecenia dotyczące wykonywania: węzłówek łączących usztywnienia lub wiązary, płyt wspornikowych wiązań dna oraz wzmocnień dużych otworów w wiązarach rusztów zamkniętych.

W projektowaniu tych elementów konstrukcyjnych ważną rolę odegrały również względy technologiczne, takie jak łatwość wykonania i prostota montażu.

Węzłówka nakładkowa, której typowy kształt przedstawia rysunek 19a, zmodyfikowana za pomocą wspomnianych wyżej metod, przyjęła postać pokazaną na rysunku 143. Środnik węzłówki ma swobodną krawędź w kształcie łuku. Daje to łagodną zmianę sztywności połączenia wiązań, dzięki czemu w węźle nie powstajn spiętrzenia naprężeń. Rolę mocnika lub zagięcia wzmacniającego swobodną krawędź pełni usztywnienie (kątownik walcowany lub gięty z płaskownika) przy spawane do środnika węzłówki. Tego typu węzłówka stosowana jest współcześnie jako łącznik usztywnień w miejscach spodziewanego występowania zmiennych obciążeń w węzłach.

Również węzłówka integralna (rys. 20a) została zmodyfikowana. Współczesna jej postać, wykorzystywana do połączenia wiązarów, przedstawiona jest na rysunku 144. Połączenia między wiązarami wykonane są podobnie jak w wypadku połączenia bezwęzłówkowego

195