CCF20100512032

(w ciągu prac zrezygnował), Jan Rozwadowski, Tadeusz Sinko i (po śmierciprof. Rozwadowskiego) Julian Krzyżanowski — jako delegaci Wydziału I (Filozoficznego) Akademii;

dr Stanisław Jodłowski, dr Henryk Oesterreicher, dr Artur Passendorfer i (po śmierci Passendorfera) prof. Stanisław Szober — jako delegaci Komisji Językowej PAU.

Komitet Ortograficzny ukonstytuował się na pierwszym swym posiedzeniu 21 stycznia 1935 r., wybierając przewodniczącym prof. Jana Rozwadowskiego, wiceprzewodniczącym delegata Ministerstwa W. R. i O. P. dra Władysława Szyszkowskiego, referentem generalnym doc. Zenona Klemensiewicza, sekretarzami profesorów Adama Kleczkowskiego i Tadeusza Lehfa-Spławińskiego. Po śmierci prof. Rozwadowskiego (14 marca 1935 r.) przewodniczącym Komitetu został prof. Nitsch.

¹ Dla podziału i usprawnienia pracy Komitetu powo-i łano 7 komisji: ogólną, graficzną (wielkie litery, dzielenie wyrazów, skróty i skrótowce) i słownikową — w Kra-_: kowie; grup wyrazowych i wyrazów obcych — w War-I szawie; interpunkcyjną — we Lwowie; wydawniczą — najpierw w Krakowie, potom we Lwowie. Zadaniem tych Komisji było szczegółowe opracowanie zagadnień ortograficznych i przedstawienie wniosków na najbliższym posiedzeniu całego Komitetu (82, Nitsch s. 5-6; 100, s. 25-26).

' Ulokowanie komisji grup wyrazowych w Warszawie wiązało się z tym, że — wobec utrącenia przedstawionych w ostatnich wydaniach Pisowni polskiej zasad pisowni łącznej i rozdzielnej przez W. Doroszewskiego — jemu właśnie, jako nowemu specjaliście w tej dziedzinie, na wniosek prof. Nitscha powierzono opracowanie tego zagadnienia dla Komitetu Ortograficznego. Ponieważ

zaś bogaty zasób przykładów z tej dziedziny zawierała, gromadzona przez wiele lat, kartoteka poprawnościowa dra Artura Passendorfera, siedemdziesięcioletni emerytowany radca Kuratorium, zmieniwszy lwowskie mieszkanie na warszawskie, swoje skrzynie z materiałami załadował do pociągu i wraz ze swą bogatą wiedzą oddał do dyspozycji komisji grup wyrazowych, której też został członkiem.

Również w Warszawie umiejscowiono komisję wyrazów obcych, której kierownictwa podjął się Tadeusz Boy-Żeleński.

Komisja interpunkcyjna znalazła się we Lwowie ze względu na moją osobę, jako referenta interpunkcji, którą postanowiono — obok innych działów ortografii — włączyć w zakres rozważań Komitetu Ortograficznego ^ł.

¹ Organizatorzy Komitetu Ortograficznego zwrócili się do kuratora poznańskiego, Ignacego Steina, o opracowanie zasad interpunkcji, ten jednak oświadczył, że na wykonanie tego zadania musiałby mieó dwa lata. I wtedy właśnie prof. Nitsch otrzymał z Książnicy-Atlasu wo Lwowie do oceny maszynopis ukończonej przeze mnie książki pt. Zasady interpunkcji (90). Prof. Nitsch do Książnicy-Atlasu przysłał bardzo pochlebną ocenę mojej, w pewnym stopniu rewelacyjnej książki, a prof. Rozwadowski (jako przewodniczący Komitetu Ortograficznego) zawiadomił mnie telegraficznie o powołaniu mnie na członka rozpoczynającego właśnie pracę Komitetu. W ten sposób, zupełnie niespodziewanie, zostałem najmłodszym (bo trzydziestodwuletnim) członkiem Komitetu Ortograficznego. Okoliczności zaś powstania mojej książki były takie, że — po upływie ustawowego okresu trzech lat mojej pracy na stanowisku starszego asystenta w Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie — mój profesor, Henryk Gaertner, skierował mnie jako swego (jak mówił) „ambasadora” do wydawnictwa Książnica-Atlas. Pracując tam jako redaktor, odczuwałem brak odpowiedniego poradnika interpunkcyjnego; postanowiłem więc taki opraoować. Gdy gotowy maszynopis z zainteresowaniem i życzliwością przeczytał (już wtedy ciężko chory) mój profesor, oświadczył: „Panie Stanisławie, pan się tą książką zasłuży”. No i tak się stało.