B (26)

OPIS BUDOWY MODELU SAMOLOTU „P-11c“

„P Uc” jest jednomiejscowym samolotem myśliwskim, na którym w czasie napaści hitlerowskiej na Polskę we wrześniu 1939 roku piloci polscy walczyli z przeważającymi pod względem ilościowym i jakościowym powietrznymi silami nieprzyjaciela.

Samolot ten powstał w 1934 roku jako ulepszona wersja samolotu P-7 konstrukcji inżyniera Zygmunta Puławskiego. Jest on konstrukcji całkowicie metalowej o skrzydłach charakterystycznie załamanych, pokrytych falistą blachą. Skrzydło było podparte podwójnym zastrzałem. Usterzenie było także kryte blachą falistą. Kadłub, w przedniej części o przekroju okrągłym, był konstrukcji pół-skorupowej, w tylnej zaś części o przekroju eliptycznym — konstrukcji skorupowej. Dziewięcio-cylindrowy silnik gwiazdowy typu Skoda Bristol „Merkury” VI S2 lub Gnome-Rhone 9 KRSE byl oprofilowany tzw. pierścieniem Towneda, poważnie zmniejszającym opory czołowe samolotu. Podwozie bezosiowe składało się z dwu oprofilowanych goleni. Pod spodem kadłuba, między goleniami podwozia, znajdował się zbiornik paliwa wy-

rzucany w razie zapalenia się samolotu. Uzbrojenie samolotu składało się z czterech karabinów maszynowych (KM-ów):    dwóch w skrzydłach

i dwóch po bokach kadłuba. Te ostatnie umieszczone były w specjalnych wnękach. Strzelały one przez specjalne rury, których wyloty były tak umieszczone, że pociski wylatywały między cylindrami, pod pierścieniem silnika.

DANE TECHNICZNE SAMOLOTU

Rozpiętość — 10,72 m Długość — 7,55 m Powierzchnia nośna — 17,9 m^!

Ciężar własny — 1100 kG

Ciężar użyteczny — 652 kG

Prędkość maksymalna — 360 km/godz.

Pułap praktyczny — 11 000 m Zasięg ukuło — 700 km

Uwaga: model ma na kadłubie odznakę słynnej 114 Eskadry pościgowej. Szachownice na górnej powierzchni skrzydeł były w celach maskujących rozstawione niesymetrycznie.

A\ 1.5

- OPIS WYKONANIA MODELU Uwagi ogólne

Konstrukcja modelu samolotu „P 11 c” jest trudniejsza od dotychczas publikowanych modeli w „Małym Modelarzu”. Dlatego też przed rozpoczęciem budowy należy dokładnie zapoznać się z opisem jego wykonania i rysunjkami pomocniczymi, a wszystkie jego elementy wycinać i sklejać bardzo starannie.

Do wykonywania kartonowego modelu potrzebne są następujące najprostsze narzędzia: ostre nożyczki służące do wycinania części modelu z arkusza planów, cala żyletka — do nacinania linii zagięcia poszczególnych części, oraz żyletka ułamana do wycinania otworów, którą przygotowujemy w następujący sposób. Całą żyletkę należy złamać poprzecznie na dwie połowy. Taką połówkę łamiemy jeszcze raz ukośnie, otrzymując szpiczaste ostrze. Aby nie skaleczyć palców, żyletkę należy łamać używając płaskich szczyp-cy. Proste linie zaginanych części nacinamy żyletką przy linijce, najlepiej z metalową wkładką. Do przytrzymywania sklejanych części potrzebujemy kilka spinaczy sprężynowych, używanych do suszenia bielizny. Do odpowiedniego zaginania części podwozia z drutu konieczne są płaskie cęgi, najlepiej tzw. „uniwersalne”.

Ponadto będą Yaam jeszcze potrzebne gumki, tzw. re-cepturki, które można naciąć ze starej dętki rowerowej, patyczki do smarowania klejem, miękki ołówek i gumka do wycierania.

Oprócz narzędzi jeszcze będą potrzebne następujące materiały uzupełniające: korek od termosu o średnicy ponad 30 mm, spinacze biurowe, szpileczki, czarny tusz, papier szklisty nr 2 0 i nr 1 oraz klej. Do budowy modeli z kartonu najlepszymi są szybko schnące kleje nitrocelulozowe, klej kolodionowy „AGO” oraz „Cristal cement”. Klej taki pozwala na szybkie i czyste wykonanie modelu. Można też użyć kleju rybiego „Syndemat” lub „Synrietikonu”. Najtrudniej będzie wykonać model używając kleju biurowego lub fotograficznego, ponieważ oba te kleje spajają karton bardzo słabo d długo schną.

Istnieją dwie metody wykonywania modeli kartonowych. Jedina z nich polega na tym, że najpierw wycina się wszystkie części, oznaczając je właściwymi numerami na odwrocie, następnie skleja się poszczególne elementy i wreszcie elementy te montujemy w jedną całość. Metody tej nie zalecam, ponieważ zawsze istnieją możliwości zagubienia niektórych części lub pomyłki przy ich oznaczaniu.

Druga metoda polega na tym, że najpierw wycinamy jakąś najważniejszą część tworzącą element kadłuba i od razu ją sklejamy. Podczas gdy klej na tej części wysycha, wycinamy następny najbliższy element, który po sklejeniu przyklejamy do poprzedniego itd. Przy tej metodzie unikamy niedogodności wspomnianych przy omówieniu poprzedniej, a ponadto unikniemy także pewnego znużenia wynikającego z wielokrotnego wykonywania jednej i tej samej czynności, np. samego wycinania części. Przy drugiej metodzie praca jest bardziej urozmaicona, poza tym obserwujemy jednocześnie, jak model nabiera coraz realniejszych kształtów.

W wypadku, gdy z arkusza wycinamy części, które później będą sklejane, należy je przechowywać w kopercie lub innej papierowej torbie.

WYKONYWANIE MODELU

Budowę zaczynamy od sklejania kadłuba modelu, 'przedstawionego na rysunku 1 (arkusz I).

Kadłub składa się z siedmiu zasadniczych elementów, nie licząc elementów uzupełniających oraz stateczników. Większość z tych elementów składa się z następujących części: segmentu pokrycia kadłuba oraz dwóch wręg: przedniej oznaczonej literą „a” (przy numerze części) i tylnej — literą „b”.

Wykonywanie kadłuba rozpoczynamy od sklejenia jego przedniej części, skupiającej część napędową samolotu, a składającej się z segmentów 2 i 3 oraz pierścienia 4 i kołpaka 1 wraz ze Śmiglem (rys. 2).