CCF20140103003

Drodzy Czytelnicy, wraz z tą książką chcę tę właśnie nadzieję przekazać. Nadzieję, która przywraca porządek światu, bez względu na to, jak bardzo naruszono go w przeszłości.

Joanna Wawerska-Kus

Od wydawcy

Są pewne osoby, bez których ta książeczka nie mogłaby powstać. To znaczy mogłaby, ale nie jako to, co macie Państwo przed oczami. Otóż, to, co odróżnia rzeczy błahe od ważnych, nazywamy duszą. Duszą, która uzewnętrznia się w emocjach przelanych na papier przez autorów tego tekstu. Duszą, którą Joanna Wawerska-Kus musiała wyłożyć na stół jak bochen chleba i podzielić go tak, by starczyło dla wszystkich. Duszą, którą Ewa Pełka wszczepiła w obraz zdobiący okładkę tej książeczki.

Mam nadzieję, że również Państwo dostrzeżecie tę duszę. A za jej obecność pragnę podziękować wszystkim, którzy choć w najmniejszym stopniu przyczynili się do powstania DDA Autoportret.

Wszystkie historie życia osób zamieszczone w tej książce są prawdziwe.

Jolanta Jackowska

8

DDA Autoportret

Odzyskać siebie

Mam na imię Dora. Mam trochę więcej niż trzydzieści lat. W 2006 roku w Poradni Leczenia Uzależnienia i Współuza-leżnienia przy ul. Rejonowej, ukończyłam terapię DDA.

Nie będę pisała o faktach dotyczących mojego przeszłego czy obecnego życia, chcę raczej odnieść się do swoich wewnętrznych przeżyć, do swojego wewnętrznego świata.

Od zakończenia terapii troszkę się w moim życiu zmieniło i zmienia. Najistotniejszym elementem tej zmiany jest to, że już nie mieszkam z mamą, w swoim rodzinnym domu. Postanowiłam, że się wyprowadzę, mimo tego, że było mi trudno z tą decyzją, bo mama została sama w domu. To chyba było najtrudniejsze zadanie i do tej pory czasem zastanawiam się, czy tam nie wrócić. Od mamy byłam bardzo uzależniona - od tego, co ona o mnie myśli i jak ocenia moje działania.

Długo zastanawiałam się nad tym, czyja na pewno jestem DDA. Próbowała mi to uprzytomnić terapeutka, aleja się mocno broniłam przed uznaniem, że tak jest. Co prawda zgadzałam się z tym, że mój tata pił, pił, pił i w końcu umarł - choć na raka mózgu, ale ja osobiście myślę, że od wódki - ale miałam wątpliwości, czy można na pewno nazwać go alkoholikiem.

Swoją układankę z życia układam do tej pory i próbuję odzyskać pamięć zablokowaną przez strach. W moim domu panowała przemoc psychiczna oparta na manipulacji. Ja nigdy chyba nie czułam się wolną osobą. Myślałam, że nie mam żadnych praw, nawet do własnego ciała. Nie mogłam wyrażać własnego zdania. Nie pozwalano mi czuć, ani myśleć, ani żyć po swojemu. Nie mogłam tak naprawdę nic. Mogłam jedynie milczeć i cicho siedzieć, żeby nikomu

DDA Autoportret

9