CCI00065

deputowanych i 105 mandatów senatorskich. Obecną nazwę nosi od 1998 r. W wyborach w r. 2001 zdobyli 134 mandaty poselskie i 64 senatorskie.

Partia Odrodzenia Komunistycznego (Partito delia Rifondazione Co-munista - PRC) utworzona została 15 grudnia 1991 r. przez grupę członków Włoskiej Partii Komunistycznej, niezgadzającej się z rozwiązaniem Włoskiej Partii Komunistycznej. Liczy ona obecnie ok. 150 000 członków. W wyborach parlamentarnych w r. 1992 otrzymali 6,8% głosów. W wyborach z r. 1994 ugrupowanie to współtworzyło razem z PDS blok pod nazwą Sojusz Postępu. Zdobyło ostatecznie w wyborach proporcjonalnych 6% głosów, uzyskując ogółem 41 mandatów w pierwszej izbie i 19 mandatów senatorskich. W wyborach proporcjonalnych do Izby Deputowanych z r. 1996 komuniści uzyskali 8,57% głosów, co dało im ogółem 34 mandaty w Izbie i 11 mandatów senatorskich. W roku 1999 w wyniku różnic zdań co do dalszego poparcia rządu premiera D’Alemy ruch komunistyczny rozpadł się na dwie partie - dotychczasową PRC, która z 13 posłami i 3 senatorami znajduje się w opozycji do rządu, oraz partię Komuniści Włoscy (PdC), która nadal popiera ten rząd. Obecnie po wyborach z r. 2001 partia ta ma 11 posłów i 3 senatorów.

Inne przekształcenia istniejących dotychczas partii politycznych nastąpiły w wyniku zmian prawa wyborczego bądź kryzysu wywołanego skandalami dotyczącymi nielegalnego finansowania partii politycznych.

Demokratyczni Socjaliści Włoscy (Socialisti Democratici Italiani -SDI). Bezpośrednim skutkiem akcji „czyste ręce” był rozpad Włoskiej Partii Socjalistycznej spowodowany faktem wysunięcia zarzutów wobec Bettino Cra-xiego i innych czołowych przywódców tej partii. Konsekwencją tego stanu rzeczy była utrata zaufania wyborców i druzgocąca klęska socjalistów w wyborach z r. 1994. Prowadzona przez lata przez Bettino Craxiego WPS została praktycznie rozbita przez skandale korupcyjne, które zniszczyły system polityczny Pierwszej Republiki. W wyborach w r. 1994, biorąc udział w koalicji Sojusz Postępu, uzyskała zaledwie 12 mandatów deputowanych i 15 senatorskich. Uległa ona formalnemu rozwiązaniu w listopadzie 1994 r. Na jej gruzach utworzono dwie partie: Włoską Partię Socjaldemokratyczną (Partito Socjalista De-mocratico Italiano - PSDI), ściśle współpracującą z DS, oraz Włoską Partię Socjalistyczno-Reformatorską (Partito Socjalista Riformatore Italiano -PSRI), która nie osiągnęła większego znaczenia politycznego. Działacze PSRI byli jednak jednymi z głównych promotorów idei odrodzenia dawnej Partii Socjalistycznej. W grudniu 1996 r. odbył się w Rzymie z ich inicjatywy kongres odrodzeniowy Włoskiej Partii Socjalistycznej. Nową siłą socjalistyczną stała się ostatnio Nowa Partia Socjalistyczna (NPSI), która stała się częścią koalicji Dom Wolności. Czołową postacią tej partii jest syn Bettino Craxiego - Bobo Craxi. Partia ta w ramach sojuszu nie zdobyła żadnego miejsca w parlamencie.

Partie Chrześcijańsko-Demokratyczne. Afery polityczne miały również swój wpływ na funkcjonowanie dotychczas najistotniejszej politycznie partii Włoch - Chrześcijańskiej Demokracji. Efektem dążenia do zmian była zmiana

70