CCI00066

w r. 1993 nazwy partii na Partię Ludową (Partito Popolare Italiano - PPI),

swą nazwą nawiązującą do nazwy swej poprzedniczki istniejącej w latach 1919-1926, a następnie do podziału tej formacji politycznej. W wyborach z r. 1994 brała udział w sojuszu z Paktem Seniego (od nazwiska przywódcy 11. Seniego), tworząc sojusz Pakt dla Włoch, który zdobył łącznie 15,5% gło-ków. W wyborach tych Partia Ludowa uzyskała 33 mandaty deputowanych i 27 mandatów senatorskich. Pozostawanie Partii Ludowej w opozycji po przegranych wyborach parlamentarnych z r. 1994 ujawniło jeszcze silniej dwa nurty wewnątrzpartyjne - lewicowe i prawicowe - co ostatecznie doprowadziło w lircu 1995 r. do podziału partii na dwa ugrupowania: Włoską Partię Ludową łPPI) i Zjednoczeni Chrześcijańscy Demokraci (CDU). Partia Ludowa zawarte porozumienie polityczne i wyborcze z postkomunistyczną Demokratyczną ■ Partią Lewicy, stając się drugą siłą koalicji Drzewa Oliwnego. W wyborach w r. B2001 partia ta utworzyła w ramach koalicji 01ivia blok pod nazwą Margherita, zrzeszający obok tej partii: Demokratów, Odnowę Włoską - Lista Dini i inne 1 mniejsze ugrupowania. Koalicja ta zdobyła razem 77 mandatów poselskich i 29 mndatów senatorskich.

I Centrum Chrześcijańsko-Demokratyczne (CCD) i Zjednoczeni Chrześcijańscy Demokraci (CDU) powstali przez secesję części działaczy z Włoskiej Partii Ludowej. Nazwa tej formacji została celowo wybrana, by rodzić skoja-nia z niemiecką chadecją. Ugrupowanie to wybrało sojusz polityczny z Forza ia i Sojuszem Narodowym. Trzecią partią, będącą spadkobiercą tradycji chrześcijańskiej demokracji, jest Centrum Chrześcijańsko-Demokratyczne i CCD). Zostało ono założone na początku r. 1994 przez młodych działaczy chadeckich, którzy nie weszli do Partii Ludowej i natychmiast nawiązali współpracę z rodzącą się wówczas Forza Italia Berlusconiego. W ostatnich wyborach ecie partie - CDU i CCD - wystawiły wspólne listy. Zebrały 5,8% głosów. Bezpośrednio po wyborach obie partie utworzyły wspólny klub w Izbie Deputowanych, liczący 40 deputowanych.

Naprzód Włochy (Forza Italia - FI). Zupełnie nową partią włoskiej sceny politycznej stał się ruch Naprzód Włochy, założony tuż przed wyborami w r. 1994 przez przemysłowca i magnata prasowego Sylvio Berlusconiego. Ruch ten obiecywał Włochom „nowy włoski cud gospodarczy”, obniżenie bezrobocia, ograniczenie niepotrzebnych wydatków państwa połączonych z obniżeniem podatków i walkę z korupcją. Posiadając silne wsparcie ze strony trzech ogólnokrajowych stacji telewizyjnych, których właścicielem jest Berlusconi, i swo-t taktykę zawierania lokalnych sojuszy w okręgach jednomandatowych z Ligą Północną na północy Włoch), ugrupowanie to stało się faktycznym zwycięzcą wyborów z r. 1994. Utworzony przez ten ruch sojusz wyborczy Biegun Wolności uzyskał absolutną większość w obu izbach, zaś sam ruch uzyskał 21% głosów, uzyskując 112 mandatów deputowanych i 41 mandatów senatorskich. Konsekwencją tego stało się powierzenie liderowi tego ruchu misji formowania : •• ego rządu. Jego upadek spowodowały najpierw oskarżenia dotyczące udzia-

71