CCI20131001004 (3)

W rurze z której usunięto powietrze, znajduje się ściśie określona ilość rtęci metalicznej oraz nieco czystego argonu. W dwóch końcach rury zatopione są. dwie elektrody główne w postaci skrętek wolframowych (rys. 3b ) pokrytych tzw. emiterem, czyli substancją, ułatwiającą, emisję elektronów. Obok jednej z elektrod głównych zatopiona jest elektroda pomocnicza (rys. 3c ) połączoną szeregowo z opornikiem (o oporności czynnej rys. 3d ) regulującym wartość prądu zapłonu. Rura wyładowcza umocowana jest za pomocą^ konstrukcji wsporczej (rys. 3e ) wewnątrz bańki ze szkła twardego (rys. 3f ), o kształcie jajowatym (izotermicznym) wypełnionym azotem, pokrytej wewnątrz warstewką luminoforu (rys. 3g ). Bańka zewnętrzna, stanowiąca izolację termiczną, rury wyładowczej, jest zakończona trzonkiem z gwintem E40 (rys. 3h ).

Ujemna charakterystyka lampy wyrażająca się obniżeniem się napięcia na lampie w miarę wzrostu prądu wymaga zastosowania dławika (oporność indukcyjna), który włączony szeregowo ma za zadanie zapewnienie dostatecznego napięcia zapłonu, a następnie stabiiizację wyładowania i utrzymanie wartości prądu na poziomie odpowiadającym znamionowej mocy lampy.

R

Rys. 4 Schemat połączeń lampy rtęciowej:

L - lampa,

E - elektrody główne, e - elektrody pomocnicze, R - opornik zapłonu,

Dł - dławik,

C - kondensator.

0