CCI2014040308

60

kładu. V/ lecie zatem cały proces Odbywał się w czasie od sze-

,    29

sciu do ośmiu tygodni, w zimie zas trwał do trzesłimiesięcy .

Po wyżej opisanych czynnościach następowało właściwe garbowanie. Do tego procesu stosowano wielką drewnianą beczkę, której wewnętrzne ściany były zaopatrzone w wykonane również z drewna kolce. Napełniano ją letnią wodą, do której dodawano zmieloną korę dębu i sumak. Podczas obrotowego ruchu beczki, były wprawiane w ciągły ruch wewnętrzne drewniane kolce. Po dwóch, trzech dniach otrzymywano wygarbowane skóry, które nazywano skórami beczkowymi. Omówiony sposób garbowania, umożliwiający znacznie szybszą pracę, a także uzyskanie skór ' bardziej miękkich i jednocześnie trwalszych za mniejszą cenę, wynaleziony został około l65CLroku, przez rzemieślników z Meche-

30

len: Antoona, Pietera i Gillisa Vermeulen .

Złoconym kurdybanom nadawały niepowtarżalny, im tylko właściwy charakter następujące po powyższych pracach czynności. Nie nastręcza specjalnych trudności ich odtworzenie gdyż istnieje kilka szczegółowych opisów. Najstarszy, autorstwa Szweda

31

Pedera Manssonsa, pochodzi z 1515 roku . Kolejne dwa, zostały

32

sporządzone przez Włochów, Leonarda Fioravanti^ i Thomasa Gar-

33

zoni^ , w drugiej połowie XVI wieku. Następny zawarty został, we wspomnianej wyżej książce Jana Vermeulena⁹⁴. Dokładne opisy uzupełnione rycianmi, znajdują się w wydanej w 1762 roku pracy "Art de travailler les Cuirs Dores ou Argentes" Fougeroux de Bondaroy⁹⁹, a także przy haśle "Dorure sur cuir", w kilka lat

²⁹ Ibidem, s. 143-144.

⁹⁰ Ibidem, s. 144. W tym miejscu autor dodaje, iż każdy kraj używał materiału garbarskiego najczęściej występującego na danym terenie; i tak we Flandrii i Francji stosowano korę dębu, w Niemczech sosny, a w Rosji garbowano wyłącznie przy pomocy kory wierzbowej i brzozowej. Dorzuca także informację mówiącą o tym, że kora dębowa powodowała twardnienie skóry, stąd też wynikała konieczność dodania sumaku w celu otrzymania miękkiej skóry; E. de Witte, op. cit. s. 202.

Gall. Leder im europfiischen... s. 295-296.

⁹² J.W. Waterer, op. cit. s. 27, 32, 35, 36, 53.

⁹⁹ Ibidem, s. 27.

⁹⁴ H. Bissuyt, op. cit. s. 142, 145-147.

⁹⁹ Ibidem; J. Waterer, op. cit. s. 36, 38, 52, 60; E. W. Mick. Deutsches Tapetenmuseum Kassel. Kassel /b.r./ s. 50, 56.

później wydanych encyk * 37    ,

de Felice a . Porcwna:

z drugiej połowy XVIII

rócz wprowadzenia pras;

w technice wyrobu złoć 38

dziesięciu lat^ .

Kupione wygarbow, snym zakresie najpierw napełnionej wodą. Kies -omentu gdy stawały si dzi skórami uderzano w szcze bardziej miękkie - różnych miejscach, p :iąganie skór i wyrówn; słanie, największej po' cę tę wykonywano na st iziono skóry. Rzemieśl: drugiej trzymał narzęd -^ytu, który był zrobio rom równej wielkości k ciu linii i ekierki lu ńącej do tłoczenia skó -szystkich boków prost za małe lub posiadały no je w ten sposób, iż wego, odpowiednio wykr do których były one do aby połączenia dwóch k ta musiała być bardzo gaminowy przygotowywan

⁹^ J.W. Waterer, op pfiischen..., s. 296-29

⁹^ de Felice, op. c

⁹® Gall. Leder im e

⁹⁹ de Felice, op. c J. Lei/3 , op. cit. s. Peltier, op. cit. s. 1

⁴⁰ Gall, Leder, s.