Chemia11

I \ ()li|n. masę ,i/t >1 u /.iw.n U)’.t» w .1) ł mol.u li ;i/nl;iim( V) potasu,

b)    II) molach a/.otaiiu(V) wapnia,

c)    II) g azotanu(V) wapnia,

d)    24 dm^ł amoniaku odmierzonego w warunkach normalnych,

e)    4 • 10 " cząsteczkach tlenku azotu(IV),

14.    ()blicz objętość zajmowaną w warunkach normalnych przez:

a)    I mol tlenku węgla(IV);

b)    22 g azotu cząsteczkowego;

c)    I g diamentu, jeśli jego gęstość jest równa 3,5 g/cnr^ł;

d)    1 gwody; c) 1 mol wody.

15.    Oblicz, ile moli kwasu siarkowego(VI) należy użyć do całkowitego zobojętnienia 4 moli wodorotlenku potasu.

1(). Oblicz masę kwasu azotowego(V) potrzebną do zobojętnienia 5 moli wodorotlenku wapnia.

17. Oblicz masę soli powstałej w reakcji kwasu azotowego(V) z 15 molami wodorotlenku wapnia.

I <5. Oblicz, ile gramów kwasu ortofosforowego(V) potrzeba, aby w reakcji z tlenkiem magnezu wytworzyć 35 g ortofosforanu(V) magnezu. 1‘k Do wytrącenia węglanu wapnia z roztworu wodorotlenku wapnia użyto 50 dm³ tlenku węgla(IV) w warunkach normalnych. Oblicz masę otrzymanego osadu.

20.    Oblicz, ile gramów kwasu solnego trzeba użyć do reakcji z cynkiem, aby otrzymać 38 dm³ wodoru (w warunkach standardowych).

21.    Oblicz masę osadu powstałego w wyniku zmieszania roztworu zawierającego 2 mole siarczanu(VI) sodu z roztworem zawierającym 2,5 mola chlorku baru.

22.    Oblicz masę tlenku magnezu powstałą podczas reakcji 10 g magnezu z 18 g tlenu.

23.    Oblicz masę siarczanu(VI) sodu powstającą podczas reakcji 50 g wodorotlenku sodu z 20 g kwasu siarkowego(VI).

24.    Wytrącono chlorek srebra, używając do tego celu 20 g azotanu(V) srebra i 20 g chlorku sodu. Oblicz masę wytrąconego osadu.

25.    Oblicz skład procentowy następujących cząsteczek:

a)    K,P0₄,

b)    NII₄N0₃,

e)    Ba(OH)₂.

2(). (Milicz liczbę moli azotu zawartą w 10 dm' tego gazu, odmierzonego w temperaturze 400°C i pod ciśnieniem 1000 hPa.

2. Roztwory

'2.1. Typy roztworów

r<>jyci;i roztwór u/yw.i się najczęściej w odniesieniu do miesz;miny ■ 'inogcnicznej o składnik;ich bardzo dokładnie z sobą wymieszanych, iki typ roztworu nazywamy roztworem właściwym. Czasami do roztworu zalicza się także mieszaniny koloidalne i heterogeniczne, również kladnikach bardzo dokładnie z sobą wymieszanych. Kryterium po-inlii roztworów na te trzy kategorie stanowi wielkość cząstek substan-twarzących mieszaninę - podobnie jak w wypadku podziału mieszali, eo omówiono w podrozdziale 1.2.

Typ to/tworu	homogeniczny (właściwy)	koloidalny	heterogeniczny (niewłaściwy, zawiesina)
Hozmiar	cząstki bardzo małe,	cząstki średniej wiel-	cząstki bardzo duże,
cząstek	o rozmiarach poniżej	kości, o rozmiarach	o rozmiarach powyżej
	1 nm	1-300 nm	300 nm

l> Z. 1. Kryteria podziału roztworów

Składnik ro/ tworu będący w przewadze ilościowej nosi nazwę rozpus/ czalnika, pozo stale składniki są określane ja ko substancjo rozpuszczone

Należy przy tym zwrócić uwagę, że pojęcie roztworu (właściwego, kolo-iInego czy heterogenicznego) stosujemy zazwyczaj w odniesieniu do i<rzy, w której rozproszono inną ciecz, gaz lub ciało stałe. Wprowadza wówczas pojęcie rozpuszczalnika i substancji rozpuszczonej. Zazwy-aj rozpuszczalnikiem nazywamy ten składnik, którego w roztworze jest u ięecj.

Roztwory koloidalne charakteryzują się między innymi zachodzącym nich zjawiskiem Tyndalla. Zjawisko to polega na rozproszeniu światła i >i/.uchodzącego przez roztwór koloidalny w taki sposób, że widzimy mugę światła (ryc. 2.4).

Hyc. 2.4. Światło przechodzące i r/ roztwór koloidalny ulega roznoszeniu i smuga światła jest wili u/na dla obserwatora, natomiast w/i.itło przechodzące przez roz-Iwót właściwy nie ulega rozproszeniu i smuga światła nic* |rsi widoczna gołym okiem

HM