choroszy1

41

w którym: K_w - koszt własny wykonania przedmiotu, tzn. suma kosztów wykonania półfabrykatu i jego obróbki, K_m - koszt materiału na jeden przedmiot, K_rp - koszt robocizny wykonania półfabrykatu na jedną sztuką, K_ro - koszt robocizny obróbki przedmiotu, K_pp - koszt projektowania i wykonania przyrządów i pomocy warsztatowych do produkcji półfabrykatów, K_wp - koszt wykonania przyrządów obróbkowych, T_p - trwałość oprzyrządowania wyrażoną liczbą wyprodukowanych półfabrykatów, T₀ - trwałość oprzyrządowania wyrażoną liczbą obrobionych przedmiotów.

Wielkości T_p i T_a zależą od programu produkcji. Gdy program ten przekracza trwałość przyrządów, wówczas T_p lub T₀ równa się liczbie przedmiotów wykonanych do zużycia przyrządów. Jeśli program produkcji jest mniejszy od trwałości przyrządów, to T_p lub T_a równa się liczbie przewidywanej programem.

Wyniki obliczeń dla każdego możliwego w danym wypadku rodzaju i sposobu wykonania materiału wejściowego można przedstawić graficznie (rys. 2.30). Krzywe obrazują wówczas zmiany kosztu własnego zależne od liczby wykonywanych przedmiotów oraz rodzaju i sposobu wykonania półfabrykatu. Punkt przecięcia krzywej dla od-kuwek kutych swobodnie z krzywą odlewu staliwnego wskazuje, że od 6 sztuk opłaca się wykonanie modelu i odlew staliwny jest tańszy, a odkuwki matrycowane opłacają się od 224 sztuk.

2.3.3. PRZYGOTOWANIE PÓŁFABRYKATÓW DO OBRÓBKI SKRAWANIEM

Poprawny przebieg procesu technologicznego wymaga oczyszczenia odlewów z przepalonej masy formierskiej i odkuwek ze zgorzeliny (zendry). Obróbki powierzchnio-

Rys. 2.30. Wykres zależności kosztu własnego od liczby produkowanych części i rodzaju półfabrykatu: 1 - odkuwka swobodna, 2 - odlew, 3 - odkuwka matrycowana