ć metodą rozcieńczę* po 10 cm*
Z wyjściowego 1 M roztworu sucharówprzyK« ^ ^ QJ; Q g. 0>9 M. Na czyste, roztworów o następujących stężeniach. 0,1, 0, .... ’' ki)ka krop|{ przygotowanych
odpowiednio opisane, szkiełka podstawowe namt. c ^ ^ sucha. Z wklęsłej strony
roztworów. Bagietkę należy każdorazowo umyć » w. - 2 x 2 mm i przenosić igłą
zgrubiałych liści cebuli wycinać skalpelem skórkę o P<nvK Ws7vstki
Preparacyjną do roztworu na szkiełkach. Nakryć szkiełkiem mi tyw o preparaty powinny pochodzić z jednego fragmentu cebuli. Tak przygotowane preparaty
przykryć szalkami Petriego i pozostawić na około 30 minut.
Obserwować pod mikroskopem różne stadia plazmolizy zaczynając od największego
stężenia sacharozy. Określić stężenie roztworu sacharozy, w którym tylko niektóre
Protoplasty komórek wykazują zmniejszenie objętości widoczne jako oderwanie od ściany
komórkowej w narożach (plazmoliza graniczna).
Narysować komórkę w stanie zaawansowanej plazmolizy i plazmolizy granicznej.
Obliczyć potencjał wody roztworu sacharozy wywołującego plazmolizę graniczną. Potencjał wody soku komórkowego będzie liczbowo w przybliżeniu równy potencjałowi wody roztworu sacharozy wywołującego plazmolizę graniczną. Można go wyliczyć stosując
równanie van’t Hofifa.
V = - iCRT
gdzie:
V potencjał wody roztworu sacharozy wywołującego plazmolizę graniczną [MPa],
C stężenie roztworu wywołującego plazmolizę graniczną fmol m'!] lub [mol dm'3 103],
R = stała gazowa (8,3 1 NmK'1 mor1),
T ~ temPeratura bezwzględna [K],
> = współczynnik izotoniczny dla substancji dysocjujących:
i - 1 +a(n-l)
gdzie:
a = stopień dysocjacji,
n = liczba jonów powstających przy dysocjacji (dla cząsteczek niezjonizowanych takich jak sacharoza i mannitol i = 1).
1. Oznaczanie potencjału wody komórki roślinnej
O możliwości pobrania lub oddania wody przez komórkę roślinną decyduje potencjał wody komórki (¥k). Umieszczając tkankę w roztworach o różnym potencjale wody (seria rozcieńczeń) można oznaczyć ¥k poprzez znalezienie takiego roztworu, w którym komórka
6