DSC00360 (12)

QUE DIS-TU, QUE FAIS-TU...

«Nad czym dumasz, co czynisz, o gołąbkoJbiała,

Na gałęzi tej uschłej?» — ♦Przechodniu, łzy Ieję.» —

♦I czemuż to?» — «Po mojej kochąiręeJafilej Co nie wróci już nigdy.» — «A gdzież uleciała?» —

♦Srogi ptasznik ją zabił, gdy w sieć się złapała;

Dniem i nocą tu płaczę, śpiewając jej dzieje,

I śmierci złej urągam, co wszystką nadzieję I radość moją wzięła, a mnie poniechała.» —

«Co, więc umrzeć chcesz śladem twej drużki

skrzydlatej ?» —

♦Stokroć bardziej w tej ciemnej umieram dąbrowie, Gdzie idzie za mną wszędzie żałość mojej straty.» —

Wdzięczne -ptaszki! Któż waszą szczęśliwość wypowie, Wy, przez samą naturę złączeni przed laty,

Za życia i po śmierci wierni kochankowie!...

Przekład M. Wronckiej.

TERRE, OUVRE MOY TON SEIN...

Ziemio, rozstąp się, błagam, i wróć mi straconą, Którą w łonie twym Parki zazdrosne ukryły;

A nie masz-li tej mocy, niech cierne mogiły I mnie razem z jej pięknym popiołem pochłoną!

Jednym ciosem śmiertelnym dwoje ugodzono:

I jam tu winien spocząć blady i bez siły,

,Bo strata zbyt okrutna i żal uczyniły Życie moje nieznośnym, a śmierć upragnioną.

Póki jeszcze na ziemi oczy mojej miłej Blaskiem pełnym nadziei nade mną wschodziły, Żyłem, promień ich czyniąc sternikiem swej łodzi.

Dziś jam także już martwy: bo śmierć, co w jej oczy Weszła cieniem wieczystym, i za mną już kroczy. Tak z odejściem jej słońca i mój dzień zachodzi.

Przekład M. Wronckiej.

37