DSC01150

tania [aijjeraTiLcj

tfacąues Derrida

-§    strony i dla siebie. Niepostrzeżenie obecność sama

tego, co wykracza poza prawdę bycia, siad (tego), ca ^SLrvłv    .    / >    i

. ,    .    .    . i . ź' m i |.,    . i J jaie sie jakimś bytem-obecnyro. (...) Istota obecności

nigdy me może sę uobecnić, ślad, który sam nigdy nie ■^J    ^    .„i,,

.    . U A 1* 1    , . . ..    •« TT"* .ja los Wesen des Anwesens), a wraz z mą różnica między

może sę uobecnić — czyli ukazać sę i objawić jako tóld Jr* ^u    , ^J    , ,    __^

w swoim fenomenie, ślad pozostawiony już poza tym, cl |ecnością a tym, co o cne, po a je zapo    *

w głębi wiąże ontologię fundamentalną z fenomenolog^ |mnienie o byciu je zapomnieniem o różnicy ^

Siad stale różniony przez siebie samego nie jest diigd| f^c*^{em a} kytem *

w samouobeonieniu sobą. Zaciera się, gdy się uobecniS |    . .    .    ? ,

cichnie, gdy pobrzmiewa jako owo a, gdy się zapisujl | Przypond¹^ j 3^C» że różnica między byciem a bytem gdy wpisuje swoją piramidę w diffćrance. '    jj różnica ontologiczna) jest różnicą między obecnością

Można wykryć pewien ślad zwiastujący to działaifij ^co obecne, wysuwa Heidegger propozycję, cały ze-w wywodach metafizycznych, a zwłaszcza w wywodać| |?^w proporcji, których nie będziemy tutaj przez jakiś współczesnych, obwieszczających przez pewne próby |^em^dry pośpiech „krytykować*, ale raczej ukażemy, do (Nietzsche, Freud, Levinas), o których mówiliśmy ^^eS° prpwokują.

przednio, zamknięcie ontologii. Szczególnie w tekście He^P^^>0S^^P^u3^my PP^w°łł* Tym, co chce zaznaczyć Heidegger, deggera.    . Jylfst więc różnica między byciem a bytem, która zapom-

Skłania on nas do zbadania istoty teraźniejszości, obeęfc³^ P^rzez metafizykę znikła bez śladu. Zaginął nawet

ności tego, co obecne.

Czym jest to, co obecne? Cd znaczy przemyśleć to, cjj obecne w jego obecności?

I ślad tej różnicy. Jeśli przyjmiemy, że różnią (jest) (sama ■sobie) czymś innym niż nieobecność i obecność, jeśli pzostawia ślad, przeto należałoby mówić tu

Zastanówmy się np. nad tekstem z 1946 r. zatytułoJ fi* I ^{chodzi 0} ĘŚĘĘĘm |EP Wg iS

nym Der Spruch des Anaximander. Heidegger przyporna na w nim, że zapomnienie o byciu zapomina o różnicy mi$j dzy byciem a bytem:

Zbytem) — o zniknięciu śladów śladu. To właśnie, jak się

„Ale rzeczą bycia (die Sache des Seins) jest, by byciem bytu. Forma językowa tego zagadkowo wielo; znacznego dopełniacza wypowiada genezę (Genesis), rc| dowód (Herkunft) tego, co obecne, z obecności (des An-wesenden aus dem Anwesen). Jednakże wraz z rozpostai ciem się obydwu istota (Wesen) tego rodowodu pozostaS w ukryciu (verborgen). I nie tylko ona, ale nawet jtujj sam stosunek między obecnością a tym, co obecne, pojj zostaje czymś niepomyślanym. Od dawna -wydaje śi$ jakoby obecność i to, co obecne, były, czymś/ każde 'M

gydaje, wynika z następującego fragmentu Der Spruch Anaximander: „Zapomnienie o byciu należy do sa-;J mej istoty bycia, którą przesłania. Jest ono udziałem bycia w sposób tak istotny, że już u zarania udział ten za-szyna się jako odsłonięcie tego, co obecne, w jego obecności. To zaś znaczy: dzieje bycia zaczynają się wraz v zapomnieniem o byciu, wraz z tym, że bycie swą istotę, jeżyli różnicę między sobą a bytem, zatrzymuje przy sofcie. Różnica wymyka się. Pozostaje zapomniana. Dopiero to, co odróżnianej czyli obecność i byt-obecny, ujawnia się, ale nie jako odróżnienie. Przeciwnie, również ten zaranny ślad (die friihe Spur) różnicy ulega zatarciu wskutek tego, że obecność jawi się jako pewien byt-obec-ny (das Anwesen wie ein Anwesendes erscheint) i rodo-