DSC01650

W kilki Ut później Amazonki, dzikie plemię walczących kobiet i Azji, wtargnęły do Grecji i natarły na Ateny. Tezeusz i tym razem usłuchał rad bogini Ateny i z jej pomocą Amazonki pokonał; napełniło go to wielką pychą i wciąż się przechwalał, że jest taki dzielny.

Pewnego dnia jego przyjaciel Pgntooa)powiedział do niego:

—    Zakochałem się w pewnej pięknej kobiecie. Czy pomożesz mi ożenić się z nią?

—    Ależ oczywiście — odparł Tezeusz. — Jestem przecież najodważniejszym ze wszystkich żyjących królów 1 Nic słyszałeś, że pokonałem Amazonki? 2e zabiłem Minotaura? Powiedz tylko, kim jest ta pani?

—* To Persefona, córka Demeter.

—    Co? Mówisz poważnie? Przecież Persefona jest żoną króla Hadesa, Boga Zmarłych!

—    Wiem, wiem. Lecz ona go nienawidzi i chce mieć dzieci. A nie może przecież mieć żywych dzieci z Bogiem Zmarłych!

—    Wydaje mi się to przedsięwzięciem raczej ryzykownym — rzekł Tezeusz i nieco pobladł.

—    Więc jednak nie jesteś najodważniejszym z królów?

—    Jasne, że jestem!

—    Zatem bierzmy się do dzieła!

Przyczepili miecze do pasów, zeszli pod ziemię i bocznym wejściem wkroczyli do Tartaru. Napoili Cerbera sokiem z maku, tak że zaraz usnął, i zapukali w pałacowe drzwi.

—    Kim jesteście wy, zwykli śmiertelni ludzie, i czego tu chcecie?— zapytał zdumiony Hades, gdy tylko ich zobaczył.

—    Nazywam się Tezeusz i jestem najdzielniejszym z żyjących królów — rzekł Tezeusz. — A to mój przyjaciel Pejritoos, który uważa, że nie jesteś odpowiednim mężem dla królowej Persefony, i sam chce się z nią ożenić.

Hades tylko się uśmiechnął. Nikt nigdy przedtem nie widział jego uśmiechu.

—    No cóż? — powiedział. — To prawda, że Persefona nie jest ze mną zbyt szczęśliwa. Mógłbym nawet pozwolić jej odejść z tobą, gdybyś przyrzekł, że będziesz dla niej dobry i miły. Może byśmy to spokojnie obgadali? Proszę bardzo, siadajcie sobie wygodnie tu, na tej ławce.

Tezeusz i Pcjritoos usiedli, tle ławka, którą im Hades podsunął, miała pewne czarodziejskie właściwości: kto raz na niej usiadł, nie mógł już się od niej odlepić, chyba że zaryzykował oddarde od siebie części swojego dała. Hades stanął nad nimi i zarykiwał się ze śmiechu; bawiło go to, zwłaszcza że straszliwe Furie zaczęły obu przyjadół smagać biczami, podczas gdy upiorne, jadowite węże kąsały ich i szarpały, a Cerber, obudzony z narkotycznego snu, zabrał się do obgryzania im palców u rąk i nóg.

— Biedni głupcy — chichotał Hades. — Na zawsze już tu po zostaniecie!