DSC02385 (11)

Mógłby mi kazać chrusty zbierać.

Byleby czasem przyhołubił.

Wraz przepomniałam mey niedołey!... Świntuch, chorobą żarty sprośną.

Ściskał mnie... Wspomnieć serce boli!

Cóż mi ostawił? Wstyd rzec głośno...

U

Umarł — już dawno! - leży w grobie,

A ia szedziwa tu ostałam:

Gdy wspomnę, w oney szczęsney dobie Czem byłam, a czem dziś się stałam.

Gdy w wieczór nagą się oglądam Y widzę się tak odmienioną.

Nędzną, wyschniętą, śmierci żądam,

Taka mi wściekłość szarpie łono.

LII

Cóż się z tem czółkiem stało lśniącem,

Kosą blond, brwią wygiętą w górę, Spoźrzeniem radem a palącem,

Co lazło chłopu het, za skórę?

Z tym noskiem zgrabnym, wdzięczną bródką, Uszkami zmyślnie wyciętemi,

Z tą buzią, taką iasną, słodką,

Z pięknemi wargi rumianemi?

LIII

Co się zrobiło z karczkiem gładkim. Ramionkiem krągło utoczonem,

Z cycuszkiem drobnym, z iędrnym zadkiem, Wyniosłym, schludnym, wręcz stworzonym Na harców czułych przystań lubą;

A lędźwie, a ten słodki Raik,

Między ud parą krzepką, grubą,

Niby zaciszny, sieczny gaik?

p

Czoło zmarszczone, włosy siwe jjrwi oszedziałe, oczy szkliste,

Siegdy wesołe, rozkoszliwe, ’ jsjjecące w krąg szaleństwo czyste* tfos zakrzywiony, szpetny zgoła, ’

Uszy kosmate y pobladłe,

Gardziel obwisła iak u woła,

Broda y usta w głąb zapadłe -

LV

Otoć piękności kres człowieczey! Wyschnięte ręce y ramiona, łopatki wcale nie do rzeczy,

Szpetnie zmarszczony brzuch, wymiona, Biedra nie lepsze też od brzucha;

Raik? Tfy! Udo, niechay zginę,

Sie udo, ale gałąź sucha,

Pstro nakrapiana w cętki sine.

LVI

Tak dobrych czasów żałuiemy, Gromada starych wiedźm, siedząca W kuczki, w żałości grzęznąc niemey, Łachmanów kupa, ot, cuchnąca;

Niby konopnych sznur paździerzy,

Co ledwo zatli się, iuż gaśnie;

Niegdy kwiat ziemi, cudny, świeży; Otoć samicza dola właśnie.”

BALLADA PIĘKNEY PŁATNERKI DO DZIEWCZĄT LETKIEGO OBYCZAYU

Pomniy ty, młoda Rozaliio,

Co rady żądasz w oney dobie,

27