DSC03294 (3)

3U ninauizm (,śarikaraćarya; dćarya znaczy „przewodnik** lub „mistrz*! Osiągnięcie przez nich statusu autorytetu religijnego pJ przedzone jest tradycyjnym treningiem, który przechodl wielu chłopców z rodzin bramińskich. Polega on na nauJ recytacji tekstów wedyjskich. W młodości, pod kierunkieJ swoich guru, uczniowie zgłębiają również tajniki sampradam Kiedy zostaną wybrani na przyszłych przywódców, rozpcł czynają trwającą wiele lat samodzielną wędrówkę jako guną służąc radą duchową i pomagając wiernym wypełniać obol wiązki religijne. Następnie przechodzą inicjację, pozwalam cą im wypełniać obowiązki śankaraćarjów. Są znani z osobie stej charyzmy, mądrości i pobożności, równocześnie głoszęj wielką tradycję Sankary, podtrzymując przekaz jego nau£ z pokolenia na pokolenie.

Śankaraóarjowie są nie tylko braminami, lecz również guni* Obydwie te role wiążą się z przekazywaniem wiedzy kolejnym pokoleniom. Jakkolwiek śankaraćarjowie, a także inni ważni nauczyciele łączą w sobie obydwie te role, nie jest to zawal regułą. Guru mogą wywodzić się z dowolnej kasty społecznefl a bramini nie muszą być przewodnikami duchowym^ choc* wielu z nich nimi jest. Zarówno treści przekazywane prze* braminów i guru, jak też sposób, w jaki to robią, mogą bycE - o czym się za chwilę przekonamy - całkiem odmienne; i

Śruti i smryti: Objawienie i tradycja .'

W poprzednim rozdziale wspomniałam o istotnej kon-S cepcji śruti, czyli tego, co objawione. Odnosi się ona do mai nifestacji bóstwa w świecie, a w szczególności do prawd obi jawionych najdawniejszym mędrcom, ryszi, które następnie! zebrano w postaci świętych ksiąg. Hindusi różnią się mię! dzy sobą w ocenie, które teksty należą do kategorii śrunM a które do kolejnej ważnej kategorii — świętej literatury! smryti, czyli tego, co „zapamiętane”. Teksty smryti opierali się na prawdzie objawionej, lecz zostały stworzone przez ta-| dzi. Zwyczajowy podział tekstów śruti i smryti został przed* I stawiony na sąsiedniej stronie.

Objawienie i przekaz wiedzy 31

Równe święte teksty hinduizmu

*    ' ■■■ ■    ■    -■—    -    ■    ■ i .    ..

iruti    Smryti

Whdy w skład lXkd wcho-pzą cztery zbiory tekstów Bn/nry). Są to Rygweda, maniuneda, Jadżurweda iWtharwaweda. Pierwsze irzy składają się z hymnów mantr; czwarta z zaklęć inrmulek magicznych. mkdy są najstarszymi Banymi świętymi tekstami ^Elduizmu.

foo literatury śruti zalicza Hę też trzy inne typy ikstów: brahmany,

Banja ki i - najważniejsze -ipaniszady.

Upaniszady: słowo maniszada oznacza przysiadanie się” izaświadcza, że były to memne teksty przekazywane przez nauczyciela uczniowi. Równe upaniszady to myhadaranjaka, Ćhandogja, K’atha_} Majtri [ Śwetaśwatara.

®eksty śruti datowane są pzwyczaj przez uczonych ha 1500-300 lat p.n.e. Wszystkie powstały ¹ w sanskrycie.

Epopeje: najstarsze teksty określane jako smryti to: Mahabharata, w której skład wchodzi Bhagawad-gitOf oraz Ramajana. Datuje się je na okres 500 p.n.e.-100 n.e. Są to poematy opisujące życie wielkich wojowników. W pierwszym z nich centralną postacią jest Kryszna, w drugim - Rama.

Sutry: w tym samym okresie powstały teksty dotyczące różnych istotnych kwestii, takich jak dharma, joga czy wedanta (zob. słowniczek). Teksty te składały się z krótkich wypowiedzi lub aforyzmów (słowo sutra oznacza „nić”). Sutry rozwinęły się w śastry, z których jedną z najważniejszych jest Manusmryti) zawierająca reguły prawa i postępowania obowiązujące hindusów.

Purany: w późniejszym okresie, między rokiem 300 a 900 n.e., powstawały teksty mitologiczne zwane puranami. Opisują one wcześniejsze wydarzenia, są to często historie dotyczące bogów lub bogiń. Główne teksty z tej grupy to: Markandeja Paraną Wisznu Puraną Waju Paraną Siwa Parana oraz Bhagawata Parana.

_