DSC03332 (4)

108 Hinduizm formować ich religię tak, aby uznawała ich wartości on,,, teresy? Czy mektóre hinduski, jak Pandita Ramabai.d"! do wniosku, ze tradycyjne i neohinduskiegrupy nie dają Z żadnej nadziei, i dlatego zaczęły szukać innych drógducL wych: już to w innych wyznaniach, już to w nowych tren-dach religijnych?

Niedotykalność i wzrost tożsamości dalitów

Tak jak w wypadku przemocy wobec kobiet, przestępstwa przeciwko niedotykalnym niestety nader często pojawiają się w relacjach indyjskiej prasy (liczba ich przekracza 10 000 rocznie). Ci, których rząd indyjski określił mianem „kast wyznaczonych”, a Gandhi nazwał hartdźanami („dziećmi boga”), wraz z indyjską ludnością plemienną stanowią jedną piątą ludności tego kraju, i w większości mieszkają poza miastami jako bezrolni robotnicy wiejscy# w.duiej mierze uzależnieni od przedstawicieli wyższych kast.

Pomimo swojej liczebności i zrównania praw z innymi Indusami dzięki konstytucji oraz ustawie o wykroczeniach przeciwko niedotykalnym z 1955 roku, która miała ich chronić, niedotykalni są często ofiarami przemocyfJHH“' tów, indywidualnych i masowych morderstw i nadal odm*-wia się im ich praw (do wykształcenia, wstępu? do świątyń, wolności zamieszkania, korzystania ze studni). Polityka rządu, która gwarantowała im miejsca w szkołach i uczelniach oraz służbie cywilnej, wywołała ogromne niezadowoŚ&fc tych hindusów z wyższych kast, którzy musieli rywalizować o miejsca zgodnie z kryterium merytoryczny^® niejednokrotnie powodowała powszechne akty przemocy. M

Podobnie jak kobiety, liczna mniejszość niedotykalnych

me stanowi jednolitej grupy,

. _ . w—jest poazieion*0 Kastowe i językowo. Wewnętrzne różnice utrudniały wspólne działanie, ale od końca lat sześćdziesiątych dzięki działaniojMisa-rzy i oddolnym inicjatywom w całych Indiach u niedotyj^H nych powstało nowe, wyraźne poczucie tożsamoś3l W centrum ich uwagi znalazło się wspólne doświadczał

Wyzwania dla hinduizmu: kobiety i dalia 109

fAmbedkar: Jaka ścieżka ku wolności?

L Głównym dziedzictwem dr. B. R- Ambedkara (1891-1956) było prawne i polityczne uznanie niedotykalnych oraz zbiór pism będących kopalnią wiedzy o wszystkich aspektach związanych z sytuacją, historią, kulturą niedotykalnych oraz polityką wobec nich. W przeciwieństwie do tych reformatorów, którzy krytykowali system kastowy, ale — jak Gandhi - mieli nadzieję, że rewolucja etyczna w hinduizmie da niedotykalnym te same szanse rozwoju duchowego i społecznego co innym (hindusom, Ambedkar byi radykałem, który chciał, aby zmiany zostały uświęcone prawem. Sam również był niedotykalnym, choć niezwykłym jak na swoje czasy. Po studiach na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku oraz w London School of Economics powrócił do Indii, zaangażował się w politykę narodową, biorąc udział w negocjacjach z Brytyjczykami przed uzyskaniem niepodległości oraz, po 1947 roku, zajmując czołowe stanowisko w komisji przygotowującej nową konstytucję.

W centrum jego zainteresowań znajdowała się, jak to określał, materialna, i duchowa przemiana niedotykalnych, co w sferze materialnej skłoniło go do działań na rzecz sprawiedliwości społecznej, praw dla pozbawionych ziemi robotników rolnych, oraz uznania za kryminalne przestępstw przeciwko niedotykalnym. Działając na rzecz przemiany duchoweji Ambedkar najpierw przeanalizował wpływ nauczania hinduizmu na los niedotykalnych. Jego zdaniem w hinduizmie nie było równości i brakowało miejsca na indywidualny! rozwój czy niezależność sądów. „Powiem wam wszystkim bardzo wyraźnie: religia jest dla ludzi, a nie ludzie dla religii. Jeśli chcecie, by was traktowano po ludzku, zmieńcie wiarę (...) Zmieńcie wiarę, aby uzyskać równość. Zmieńcie wiarę, aby uzyskać wolność (...) Dlaczego wyznajecie religię, która zabrania wam wstępu do świątyni (...) która zabrani* wam p.ci« wody z publicznej studni? Dlaczego wyznajecie religię, która was obraza na każdym kroku?”.