DSC04043

60		OMIJA	11V WYITI(POW^	SMA I *	ITH A'	rvm<A» ra
(J,	Lewiński, ]	020; Z. i	Sujkowski, S	Z. H	Myt	•ki, JW.T7;	H KUhle, j 955.
S, 1	A, Różycki,	1961b; M	, u. B*r«nio<	■ka, 8,	Uo.	cfomaka, l	964). Wiele pro*;
filó	w jest znal	iych z p<	aludniowo-zai	chodni	ej e	mliii	ita, gdzie osady
eop	lejstocenu 1<	eżą, w p	rzeciwieristwie do		wiel	u Innych	mi©jac na tero*
nu'	Warszawy,	w swym	pierwotnym	położę	?niu.	Eoplejatc	►cen tworzy tam
rotl	egłe piaty	na piast	ciej powierzc	:hni c	>sadd	iw pUoce	ńakich i ociąga
mii):	iszość do 2£	) m, przy	■ wysokości s	itropu	oko	lo 80—90	m n.p.m, Profit
lito!	ogiczny poz	wala na	rozpoznanie	obu s	erii	poziomu	kozienickiego, j

Seria dolna jest reprezentowana przez piaski i żwiry kwarcowa z krzemieniami, przykryte piaskami średnioziarnistymi i drobnoziarnistymi, przechodzącymi ku stropowi w mułki szare z pokładem torfu, zawierające w znanym profilu z ul. Chłodnej szczątki ślimaków Paludtna sp. cf. crassa? (J. Lewiński, 1929; L. Lewiński, S. Z. Różycki, 1929; S. Z. Różycki, 1967a).

Serię górną rozpoczyna warstwa żwirowa przechodząca ku górze w piaski przykryte iłami łyszczykowymi, a następnie piaskami. Również w południowo-zachodniej części Warszawy znajduje się opublikowany; przez S. Z. Różyckiego (196 lb) profil z opracowaniem paleobotanicznym A. Stachurskiej (1961).

Na północ od Warszawy wychodnie osadów eoplejstoceńskieh są znane z Gałachów nad Wisłą, poniżej ujścia Bugu, a drobnoziarniste piaski' tego samego wieku, zawierające kawałki drewna występują w wierce-S niach i wychodniach koło Płocka (S. Skompski, 1969). Ich wychodnię] w pobliskim Murzynowie nad Wisłą tworzy dwumetrowa warstwa pia-j sków kwarcowych z domieszką iłu i wkładkami piasku gruboziarniste* i żwiru złożonego z kwarcu i czarnych krzemieni średnicy do 6 mm., Podobne osady są opisane z otworów wiertniczych w rejonie Gostynina i w odsłonięciach w sąsiedniej cegielni w Konstantynowie, gdzie ponadto występują charakterystyczne otoczaki krzemieni o wyżartej powierzchna płaskury piaskowców i kawałki drewna. Rejon Płocka i Gostynina jest wysuniętym najdalej ku północnemu zachodowi obszarem występowanial eoplejstocenu należącego tam zapewne do poziomu kozienickiego. j

Osady eoplejstoceńskie są znane od dawna również z okolic Piotrkowa na północno-zachodnim przedpolu Gór Świętokrzyskich (J. Le-wiński, 1928b). Między utworami mezozoicznymi a plejstoceńskimi z wy- ; raźnym materiałem skandynawskim występują tam cztery poziomy osadów gruzowo-żwirowo-piaszczystych. Dwa dolne (poziom A i poziom B) mogą należeć jeszcze do pliocenu. Poziomy C i D J. Lewiński zdefinioJ wał natomiast jako preglacjał. Poziom C jest zbudowany w dolnej części ze żwirów wapieni i piaskowców, a także płasko obtoczonych otoczaków kredowych i krzemieni do 7 cm średnicy. Miąższość tej warstwy wynosi 4 m; przechodzi ona ku górze w piasek drobnoziarnisty* z kawałkami drewna i drobnymi otoczakami skał kredowych, a także-w mułek. Poziom D tworzą gruboziarniste piaski kwarcowe z obtoczonymi ziarnami kwarcu mlecznego i zanikającą ku górze domieszkę drobnych otoczaków wapieni jurajskich i kredowych. Dodatkowe ogniwa litologiczne poziomów C i D pojawiają się w Łodzi, gdzie w stropie ich obu występują utwory mineralno-organiczne: w poziomie C — iły. torfy i ziemia okrzemkowa, a w poziomie D — iły z kawałkami drewna.

Profile eoplejstocenu okolic Piotrkowa były uznane od razu za prze*; wodnie przy korelacjach stratygraficznych. Predestynowała je do tego