DSC04062

!'•' MH li HlN li AHi*A'l 79

!'•' MH li HlN li AHi*A'l 79

akie] ilwl

iiulc

■/,ą o oll

>i’v vml

^ł'j «il©

Wód,

ziiunol /. <

itl:

inzu rów <

a kilim

icle

pół*

suchym,

gds

ie wyst«

IpUją \

lie wieki

a typ

IU |J<

•li.

/.wiry ■

Witowu

i i Mi

ljdatui

ora/.

klei

runki

li

iii tranit

3ortu \

VNk

(tzują

na praep

lyw

r/.ok k

U WiO

llOllowi,

Źródłom mali

irl

a łów oni

idów z

W

itOWil

hyła ale

w ni

n R»b\

\ a według

W.

1 m

kowek

Ir

ij-Wyaoc

zańHkii

ij j

[1978)

rów u u".*

serii » Maj

darni,

Jest Jo

dnak

epri

awą o

tv

/artą, cz

y w ty

m

czaeie

Dunajec

prt

iwaiiził

maku

•lal kry

Italii

ęzny

z Ta

tr

*. W. La

IwkoWNl

ta-'

A/yao-

ceańaka

(19

75) byłaby sł

donna

widz

,ioć

Jako i

wnowlaV

nowe r

iajv

iryżeze

sta no wis

U a

żwirów

Wy 1:1

itępująi-

iyoh

w

■trefi

0

Rynny

Podk

arp

tiekiej

* udziale

an i

materiału z T

atr (por. Ib

j 22

i, 24).

L

i. Starko

1 sądzi

, Żl

• poza

mnie] i,s

itotnymi r<

łżnlcami hlp

■ome

itryc

znyml

przeczy

tomu

zn

acznle

drobniej!

tsa

l rakcja

żwiri

>w U SI

uneg

[o bi

'aegu

K

arpat. ^fl

'rudno

pr;

typuś-

cle, u by w tych samych warunkach klimatycznych i tektonicznych Jedna rzeka, taka jak Raba, sypała tak wielki itożek na przedpolu, a trzy inne (Dunajec, Wisłoka i Wisłok) miały tak ograniczony akumulacji;,

W polni uzasadnione jest natomiast wiązanie z serią z Witowu i 'Majdanu grubych żwirów napotykanych w rejonie Połańca i Osioku, zawierających głównie materiał świętokrzyski (fig. 24).

Seria młodsza jest reprezentowana według 8. Dżulyńskiego i in. (1968) przez hipsometrycznic niżej leżące żwiry u wylotu Dunajca z Karpat (hopoń) oraz wzdłuż doliny Sanu (Brzoza Królewska 205 —210 m n.p.m., Sieniawa ok. 220 m n.p.m,). Są to żwiry frakcji drobniejszej, do kilku centymetrów średnicy, leżące na niższych cokołach erozyjnych.

Szczegółowe badania W. Laskowskiej-WysoczańsldeJ (1971, 1973, 1975) w zasadniczy sposób wzbogaciły ten obraz, ftwiry z rejonu Rakszawy i Brzozy Królewskiej zawierają dużo piaskowców o spoiwie krzemionkowym, men i litowych rogowców oraz granitów i innych skal tatrzańskich. Materiał z rejonu Sieniawy i innych stanowisk prawobrzeżnych w dolinie Snnu wykazuje natomiast udział krzemieni świętokrzyskich przy braku materiału tatrzańskiego. Z togo płynąłby wniosek, że może na tym poziomie odbywał się spływ wód z Karpat i Gór Świętokrzyskich, kierujących się ku dolinie Dniestru. Żwiry te odpowiadają też hipsometryeznie najwyższemu poziomowi tarasowemu, stwierdzonemu w Rynnie Podkarpackiej na odcinku między Dębicą a Łańcutem (W. Laskowska-Wysoczańska, 1987b, 1971), gdzie żwiry bez materiału północnego, a z materiałem tatrzańskim okrywają 3 stopnie erozyjne i Wyznaczają strop akumulacji w poziomach; 230 in, 215 —210 m oraz 200—190 m n.p.m. (fig. 21), przy czym na najniższym z nich. występuje glina zwałowa.

Stopnie tarasowe w rejonie Rzeszowa można dość dobrze korelować '*• systemom tarasów orozyjno-akumulncyjnych znanych w dorzeczu gór-nogo Sanu i w dolinie Dunajca (fig. 21). Powyżej pokryw aluwialnyeh ze zlod owacenia poludniowopolsklcgo na wyso kości 30—60 m nad poziomom rzeki, a lokalnie i wyżej, występują fragmenty tarasów z silnie zwietrzały na i j zubożałymi żwirami średnicy do 20 cna, wysokości względnej 70 —80 na (nad Sanem Solina - L. Starko i, 1985, nad Dunajcem Witowiee, Błonie M. Klimaszewski, 1987) oraz dowlązujące już do przydolinnego poziomu denudacyjnego, wysokości 90    110 m (Cluniel,

Polan ki i Zwierzy ń w dorzeczu górnego Sanu, L. Starkel, 1985). Tym ostatnim odpowiadają też prawdopodobnie leżące 180 ~200 m md poziomem rzeki żwiry w przełomie Dunajca kolo Tylmanowe] (M. Klima-