DSC04079

•TH AT VU BA HA

Nn Polulu Lubslakim, « wltje nu obiurse przylegającym od połn, dniowego wschodu <io Nixiny Podluakioj, profil ulwdiułu kockiego • wacenia poludniowopolakiego nie jest tuk /.łożony Juk gdzie indziej, n*j. starszymi osadami tego wieku są tam piuuki i żwiry wodnoiodowcowa. Występują one w najniższej części profilu plejstocenu, przeważnie y, profilach wiertniczych, np. w Rossoszy, Wisznicach i ln. Tworzą Je pi*, ski głównie różnoziarniste ze stałą, przeważnie znaczną domieszką zwf. ru skał pochodzenia skandynawskiego i margli kredy górnej. W roekt6> rych miejscach, np. w rejonie Włodawy, podobne osady spoczywają n* glinie zwałowej tworząc górny poziom wodnolodowcowy tego wieka. Miąższość osadów wynosi zazwyczaj od kilku do kilkunastu metrów,®

Nad osadami wodnolodowcowymi Polesia Lubelskiego leży zazwyczaj glina zwałowa, często wprost na powierzchni podczwartorzędowej, a zwłaszcza na jej pologich, długich zboczach i miejscami w obniżeniach. Zawiera ona domieszkę ilastych utworów neogeńskich, a w swej dolnej części również rumoszu węglanowych i odwapnionych skał kredy -górnej. Na obszarze graniczącym z Pagórami Chełmskimi w glinie zwałowej tkwią miąższe do ponad 10 m porwaki skał podłoża, głównie mio-cenu. Jak wykazały dalsze badania (J. E. Mojski, J. Trembaczow^A 1975), powierzchnia gliny zwałowej zlodowacenia poiudniowopolskię„o na Polesiu Lubelskim opada stopniowo od ponad 200 m n.p.m. w* cz$d południowej do poniżej 100 m n.p.m. na krańcach północnych, t J

Iły zastoiskowe kończą profil osadów zlodowacenia południowopol-skiego na Polesiu Lubelskim. Stwierdzono je w kilku profilach wiertniczych, gdzie mają miąższość do około 10 m.

Profil osadów zlodowacenia południowopolskiego rozpoznany na Polesiu Lubelskimi jest trudny do korelacji z profilem obszarów dalej na zachód. Nie wiadomo, jakie są przyczyny redukcji profilu na obszarze Polesia w stosunku do środkowej części Niziny Mazowieckiej. Można przypuszczać, że jedyny występujący tam poziom osadów glacjalnyth odpowiada maksymalnemu rozwojowi lądolodu zlodowacenia południowopolskiego. Na uwagę zasługuje zakończenie akumulacji w tym regionie również w facji zastoiskowej, a) więc podobnie, jak w całej wschodniej części Nitu Polskiego.

W zachodniej części Niziny Mazowieckiej i na Nizinie Kujawski profil osadów zlodowacenia¹ południowopolskiego jest, jak już zażęacg! no, na ogół zredukowany w stosunku do obszarów wschodnich. W niektórych jednak miejscach, gdzie powierzchnia podczwartorzędową leży bardzo nisko, wskutek sąsiedztwa słupów solnych bądź istnienia rowów tektonicznych miąższość osadów zlodowacenia południowopolskiego osią* ga wartości stu i więcej metrów. Przykładem jest profil w Krzeporinie,; gdzie miąższość glin zwałowych tego wieku M. D. Baraniecka (1971*) ocenia na 170 m. Dla korelacji stratygraficznej miejsca takie są oczy* wiście bez znaczenia.

Do rejonów o pełniejszym rozwoju profilu stratygraficznego osadów zlodowacenia południowopolskiego należy Kotlina Płocka, a zwłaszcSj jej wschodnia część (S. Skompski, 1969). Profil rozpoczynają tam pias^ wodnolodowcowe ze żwirem miąższości 1,9 m przykryte gliną zwałową miąższości do 48 m, których strop leży na wysokości do 24 m n.pJft zawiera ona niewielką ilość porwaków iłów plioceńskich. Wyżej osady tzw. interstadiału troszyńskiego, w postaci rzecznych piaskó®