DSC04077

Ml V 94 MTft AT VU RAFIA W VM l I',I*« >w ANI A

chym klimacie atopowym, w warunkach akumulacji w»ni okresowych podczas gwałtownych weibrań niowicych duto z.nwb**iny i materkułu skalnego u róinoj wielkości ularna. Rezultaty buduń ni© i>r/,«⁴Mą<l/.ają iaa* yi stratygraficznej jednostki, którą reprezentują osady uważane za j<*. dnowiekowe •/. osadami interatadiału luN/.uw.ski^go y. okolic nad dolnym Wieprzem, zwłaszcza żel istnieją uzasadnione możliwości innej inWrj>r«. taeji wyników badań przeprowadzonych przez J. Hzechowskieąo, |

Stadia! korki (górny). Osady .stadiału lubartowskiego I Intorsladiału lusiawskiego występują / reguły w głęboko wciętych w podłoże obniis niach typu dolinnego, a osady stadiału kockiego występują pospolicie również poza tymi obniżeniami (fig- 29B). Tworzą one w tych miejscach najniższe warstwy plejstocenu glacjalnego na rozległych obszarach niżowych,i zwłaszcza w czyści środkowej i wschodniej, a także na Wyżynie Śląskiej. Lądolód tego właśnie stadiału miał bowiem największe rozprzestrzenienie na obszarze kraju. Jego rozwój odbywał się w różnych warunkach topograficznych, geologicznych, a nawet klimatycznych i stąd różnorodność odpowiednich osadów i skomplikowanie ich profilu w róż*| nych częściach kraju. Zróżnicowanie takie jest widoczne już w najstarsi szejl części osadów stadiału kockiego, powstałej w czasie rozwoju lądo-lodu. Pełniejsze profile tworzyły się w obszarach niżej leżących, a więc we wschodniej i północno-wschodniej części kraju. Pozostała część niżu jesti pokryta osadami stadiału kockiego małej na ogół miąższości i poza niewielkimi dokładniej zbadanymi rejonami osady te trudno skorelować.

W najlepiej pod tym względem zbadanych regionach południowoma-zowiecko-podlaskim i północno-wschodnim osady anaglacjalne są zbudowane z mułków i iłów zastoiskowych, przeważnie warwowych, bądź też z piasków wodnolodowcowych. Osady zastoiskowe osiągają miąższość do 8—10 m, wyjątkowo ponad 30 m, a piaski ze żwirem akumulacji wodnolodowcowej od 2—6 m w rejonie, górnej Narwi do około 20 m w rejonie Ostrowi Mazowieckiej. Osady wodnolodowcowe można w niektórych profilach podzielić na dwie serie akumulacyjne, o media^\ nie ziarna zmniejszającej się ku górze — od żwirów do piasków i muł-;, ków, a miejscami nawet do iłów warwowych. Profile takie są znane nad dolnym Bugiem. Dobrze rozwinięty profil jednej serii akumulacyjnej opisała K. Balińska-Wuttke (1965) z obszaru między Skierniewicami i Pilicą. Tworzą go gruboziarniste piaski! ze żwirem akumulacji wodnoll lodowcowej, przykryte drobnoziarnistymi piaskami i mułkami łącznej miąższości do 10 m.

Glina zwałowa przykrywająca w regionie północno-wschodnim osady pochodzące z okresu rozwoju lądolodu należy zapewne do stadiału przemyskiego, a więc do stadiału maksymalnego w rozumieniu S. Z. Różyckiego (1967a); lądolód tego stadiału dotarł do Karpat. Osady stadiału przemyskiego w obrzeżeniu Gór Świętokrzyskich stanowią dwie warstwy gliny zwałowej, odpowiadającej co najwyżej fazowym wahnięcienM czoła lądolodu. Są one rozdzielone osadami zastoiskowymi i lessem facji aluwialnej (S. Z. Różycki, 1967a).

Podobna dwudzielność warstw lodowcowych zaznacza się także dalej na północ, w| rejonie dolnej Pilicy, gdzie miejscami stwierdzono nawet ich trój dzielność, a także zaznacza się dalej na północ, gdzie oprócz, wielu profilów z dwiema warstwami gliny zwałowej występują niejedno- ; krotnie takie, w których są trzy warstwy gliny zwałowej o charakterze !