DSC04283

OIIM/.AHY WYłTJJPOWANIA I ATH AT YO RAFIA

300

bą Interglacjalną dwa poziomy próchnicze te śladami oglejenia „wgt,. żujące na zbiorowiska bezleśne".

Ploniglmjal (75—13 000 lat temu). Wyraźne ochłodzenie około 7f) (y, lat temu spowodowało, że całe Karpaty zostały pozbawione zwartej ». ty leśnej. W) dnach dolin zaczęły tworzyć się pokrywy żwirowe, zar* biające się z soliflukcyjnymi lub deluwialnymi ze stoków, a u brzeo, pogórza z lessami (L. Starkel, 1968). Najwięcej danych pochodzi z ()L dolin, przy czym w dolinach walnych zaznacza się dwudzielność alu. wiów, a pokryw stokowychi — w dolinach bocznych i na stokach (i Starkel, 1965, 1969; A. Henkiel, 1964). Osady starszego pleniglacjalij występują m.in. w Zatorze (flora dryasowa wieku > 40 000 lat B. P. _ W. Koperowa, A. Srodoń, 1965), w Białce Tatrzańskiej na Podhalu (j Stupnicka, A. Szumański, 1957; M. Sobolewska, A. Srodoń, 1961) i z%, pewne w Brzeźnicy nad Wisłoką (K. Mamakowa, L. Starkel, 1974), gdzie

Fig. 122. Budowa tarasu średniego w Zabrodziu i jego fosyłizacja przez utwory stokowe (wg J. Dziewańskiego i L. Starkla, 1967)

Cokół skalny zakreskowany; pokrywy ze zlodowacenia środkowopolskiego: a — osady aluwialne facji korytowej, b — osady aluwialne z rumoszem, c — pokrywy usypiskowe, d — osady aluwialne facji powodziowej, e — pokrywy soli-flukcyjne i deluwialne ze schyłku zlodowacenia, zwietrzałe w interglacjale; pokrywy ze zlodowacenia północnopolskiego: f i h — w przewadze soliflukcyjne z rumoszem, g, i — w przewadze deluwialne

najstarsze daty ze spągu serii interpleniglacjalnej sięgają 48 000 lat B. P. (wg M. A. Geyha, niepublikowane). Z tego okresu pochodzą pokrywy soliflukcyjne miąższości do 10 m rozpoczynające się warstwowanymi de-luwiami w profilach z Wadowic i Zabrodzia nad Sanem (fig. 122; L. Starkel, 1969).

Okres interpleniglacjalny (obejmujący czas między 50 a 30 tys. lat temu), który można korelować m.in. z holenderskimi interstadialami hengelo i denekamp, zaznaczył się w dolinach karpackich ożywieniem erozji i złożeniem przemytych żwirów (fig. 123). Znane są one min. z Dobrej, gdzie leżące w ich stropie mady datowano na 32 550 ±450 lat B. P. (fig. 120). W Brzeźnicy nad Wisloką osadzenie stropowej warstwy żwirów podtorfowych i rozcięcie ich z utworzeniem głębszych koryt jest datowane przez oddzielające te zdarzenia osady starorzeczy, których wiek określono na 36—46 tys. lat B. P. (K. Mamakowa, L. Starkel, 1974).