DSC04215

OltN/.AHY WYiTĘPOWAJflA I BTBATYO: A FI A

wych w Polsce, dlatego też jego korelacja % brerupem duńskim i z dla-gramami pyłkowymi orarupu z Innych miejsc może budzić wątpliwości, W innych polskich profilach brerup występuje w połączeniu z podściel łającymi ©emskimi osadami jeziornymi i różni się od nich jedynie nieco innym typem osadu. Miąższość osadów brerupu jest w takich profilach bardzo niewielka.

Jeżeli zatem sytuacja geologiczna przemawia za poeemskim wiekiem profilu z Konina — Marantowa, to jego korelacja z brorupem może być dyskusyjna. Być może, że profil ten należy uznać za młodszy od tak ochłodzenia zarejestrowanej w stropie brorupu w tych profilach w Polsce, w których ten ostatni spoczywa nad eemem. Trudno jest natomiast zgodzić się z poglądem S. Z. Różyckiego (1972a), źe optimum z Konina — Marantowa należy do eemu i jest pierwszym pooptymalnym poziomem ciepłym w tym interglacjale. Pamiętać należy bowiem, że dyskutowany profil jest podścielony pokrywą peryglacjalną. Pokrywa ta, przyjmując eemski wiek profilu, musiałaby powstać zaraz po optimum klimatycznym eemu. Jest to trudne do przyjęcia nawet w schemacie rozwoju zjawisk i procesów według S. Z. Różyckiego. Logiczniej jest uznać, że pokrywa peryglacjalna powstała podczas stadiału kaszubskiego,

SSW    NNE

Fig. 89. Przekrój przez osady interstadiału konińskiego w Podgłębokiem na Polesiu Lubelskim (wg J. E. Mojskiego, J. Rzechowskiego, 1969)

Sj — zlodowacenie środkowopolskie, E — interglacjał eemski; zlodowacenie północnopolslde: Bj — stadia! kaszubski, B,_₂ — interstadiał koniński, B* — stadia! główny, H — holocen

w okresie kiedy lądolód skandynawski objął swym zasięgiem północną część Niżu Polskiego, a więc zgodnie z poglądem wyrażanym dawniej przez J. E. Mojskiego (1969c).

Równie pełny rozwój roślinności interstadiału konińskiego przedstawia diagram pyłkowy profilu osadów jeziornych w Podgłębokiem. Osady jeziorne leżą tam (fig. 89) na zwietrzałej i zerodowanej powierzchni gliny zwałowej i osadów wodnolodowcowych zlodowacenia środkowopol-skiego, miejscami przykrytych deluwiami piaszczystymi. Osady intersta-dialne składają się z torfu, torfu piaszczystego i mułków. Te ostatnie są przykryte piaskami miąższości 4,5 m, powstałymi w stadiale głównym. Diagram pyłkowy (Z. Janczyk-Kopikowa, 1969) obejmuje osady jeziorne miąższości 10 m. Dolną część diagramu (okres I) charaktery-