DSC04201 (5)

Energia kinetyczna właściwa jest każdemu stanowi mechanicznemu punktu i zależy od jego prędkości. Punkt materialny, który w danej chwili ma pewną prędkość, ma też pewną określoną energię kinetyczną. Zmianie prędkości towarzyszy zmiana energii kinetycznej. Jeżeli prędkość punktu nie zmienia się, to i energia kinetyczna tego punktu jest stała.

Przyrost energii kinetycznej poruszającego się punktu równy jest pracy siły działającej na ten punkt na drodze jaką ten punkt przebył. E^b-Ei^Lab

Praca siły pola potencjalnego wykonana przy przemieszczeniu punktu materialnego z jednego położenia w inne, równa jest różnicy potencjałów w punkcie początkowym i końcowym i nie zależy od toru, po którym przemieszcza się punkt przyłożenia siły L_Ab⁼V_a-Vb

7.    Zadanie tekstowe

8.    Redukcja płaskiego układu sił metodą wieloboku sznurowego

Bierzemy dowolny płaski układ sił, który nie jest równoważny zeru. Zamykająca tego wieloboku jest sumą sił ,.S'\ Przedstawia ona wypadkową jako wektor, nie określa natomiast położenia wypadkowej. Obieramy dowolny punkt ,,0^!' na płaszczyźnie wieloboku sił. Łączymy początki i końce wektorów sił z biegunem „0’\ są to promienie. Następnie, zaczynając z dowolnego pkt., kreślimy równoległą do odcinka OA aż do przecięcia się z pierwszą siłą FI, z pkt. przecięcia się tych prostych kreślimy równoległą do następnego promienia OB. Do przecięcia się z drugą siłą itd. Powstała w ten sposób figura jest wielobokiem sznurowym.

9.    Redukcja dowolnego przestrzennego układu sil.

Sprowadza się ona do tego iż zastępujemy dany układ wektorów, równoważnym układem prostszym. Warunkiem równoważności jest, aby wektor główny i moment główny porównywanych układów były jednakowe. Toteż redukcję przeprowadzamy w ten sposób, że obieramy dowolny biegun i wyznaczamy wektor główny i moment główny układu. Z danym układem porównujemy układ złożony z dwóch najprostszych układów podstawowych: jednego wektora i pary wektorów. Układ ten jest równoważny danemu, jeżeli wspomniany wektor jest równy wektorowi głównemu układu, a moment pary wektorów jest równy momentowi głównemu układu. Tak więc każdy układ wektorów może być zastąpiony przez trzy wektory S, a -a. Redukcja może być przeprowadzona na nie skończenie wiele sposobów, zależnie od obioru bieguna redukcji. Jeżeli za biegun redukcji obierzemy punkt osi centralnej, to w wyniku redukcji układ zastąpiony zostaje skrętnikiem.

Zakładamy iż pkt. A porusza się w płaszczyźnie Oxy i że jego położenie określamy, za pomocą współrzędnych biegunowych „r” i „<p”. Prędkość „v” tego punktu rozłożymy na dwie składowe „v_r” i „v_t”. Pierwsza z tych składowych skierowana jest wzdłuż promienia „r”, a druga w kierunku prostopadłym do

• •

tego promienia, w stronę odpowiadającą wzrostowi kąta „<p”. Tak więc: ^vr ⁼ r v* ⁼ r<P . Natomiast

•• • •• • • przyspieszenie wyraża się jako: Pr ~^r~ ^r(P    Pę ~^r V* ^■^<P^r