j5o)amo^ą jubinu dla drobiu i młodych .świń można znacznie zjoskaw usuwając łupinę nasiennej którą stanowi 2Q-J2ś%_mąsy jiasionr
W żywieniu przeżuwaczy nie ma ograniczeń udziału łubinu w prawidłowo ułożonej dawce pokarmowej^alecane ilości dla opasów wynoszą 1,8 kg/szt/dziai a~jego udział w pasżSch treściwych dla bydła wynosi 15%. Łubin jest dobrą paszą dla opasanych jagniąt i może stanowić 1/3 masy dawki^
Lędźwian siewny (Lathyrus sativus L.), zwany także soczewicą podlaską, jest uprawiany w rejonie wschodniej Polski głównie na cele spożywcze, ale jest także stosowany jako pasza. Ze względu na małe wymagania siedliskowe może by{ uprawiany na glebach słabych; daje plon w granicach 15-25 dt/ha.
Zawartość białka w nasionach waha się w suchej masie, zawiera
ono około 6,0% lizyny oraz podobną da powstałych strączkowych ilość innych aminokwasów. Lędźwian zawiera znaczne ilości inhibitora trypsyny (8—10-krotnk więcej niż groch), ale głównymi czynnikami toksycznymi są latyrogeny. Zalecam jest duża ostrożność w skarmiamu.lędźwianu; jego udział w mieszankach dla świń i drobiu nie powinien przekraczać 5%, w żywieniu opasów może stanowić do 10% paszy treściwej.
Wyka. Nasiona satwa zawierają glukozydy ćyjanogente
3#- wicynę i konwicynę.#jąz latytógęn Effiial^nóklhnmę i ńis powinny być stosowane w żywieniu zwierząt.
Fasola. Surowe nasiona fasoli (Phaseolus pulgaris L.) lub ich odpady zawierają substancje antyodżywcze—hemaglutyniny (lektyny) i nie powinny być skarmiane w stanie surowym. Można je podawać p.o^g#owąniu.
Do czynników obniżających wartość pokarmową nasion roślin strączkowy® należą obecne w nich substancje antyodżywcze. Liczne badania prowadzone nad tymi związkami przyczyniły się do poznania ich budowy i właściwości, i ty® samym wskazały sposoby ich eliminacji lub inaktywacjł przez stosowanie różnych procesów technologicznych.
Do najczęściej stosowanych zabiegów należą procesy mechanicznp. nnlecniace