DSC04255

ino miii mu jui

Fig. 108. Diagram palinologiczny interglacjału eemskiego w Bedlnie koło Końskich (z pracy E. Riihlego, 1965a, na podstawie A. Srodonia i M. Gołąbowej

1956)

1 — mułek, 2 — mułek piaszczysty, 3 — torf, 4 — gytia piaszczysta, 5 — łupek bitumiczny,

6 — piasek ze żwirem

c—e), okres rozwoju lasów liściastych (faza / i g), okres lasów szpilkowych (faza h—j) i okres panowania tundry subarktycznej i arktycznej (faza k). Z okresem interglacjału eemskiego jest wiązane ponadto stanowisko w Niekłaniu opracowane przez M. Wąsa (K. Szczepanek, 1971).

W północno-wschodniej i wschodniej części regionu świętokrzyskiego obejmującej Przedgórze Iłżeckie i Wyżynę Opatowską interglacjał eem-ski poza erozją i akumulacją dolinną oraz denudacją zaznaczył się akumulacją organogeniczną (M. Wąs, 1956) i rozwojem gleb kopalnych, których ślady są tu dobrze zachowane pod młodszą pokrywą lessową. Gleby interglącjału eemskiego rozwijały się w tej części regionu świętokrzyskiego na podłożu zróżnicowanym genetycznie i wiekowo. Siady tych gleb stwierdzono na lessie starszym i utworach pokrywowych z okresu zlodowacenia środkowopolskiego, na utworach lodowcowych, wo-dnolodowcowych i zastoiskowych tego zlodowacenia oraz na osadach rezydualnych i wodnolodowcowych zlodowacenia południowopolskiego.

W większości znanych stanowisk gleba kopalna interglacjału eem-skiego stanowi dolną, starszą część kompleksu glebowego określanego