page0112

108

widział każącego we Lwowie, gdy mu przyszło mówić o Datanie i Abironie, z takim niewypowiedzianym wyrazem prawdy „wskazał na ziemię jakoby otworzoną, iż wszyscy struchleli przy-widując sobie jakoby ich pożreć miała.“

Najwyższą ambicją Mościckiego było wpływać zbawiennie na naród polski i żarliwemi słowy do dobrego go zagrzewać. Miewał kazania przez szesnaście sejmów, zawsze pilnie słuchany, ale czy choć raz usłuchany, zaręczyć trudno. Zakon swój wysoko cenił, pragnął jego rozpowszechnienia, a pozostać w nim za najwyższą uważał sobie chlubę. Napróżno król ofiarował mu, jako zasłużonemu spowiednikowi swemu, biskupstwo Kamienieckie, potóm Przemyślskie, a w ostatku arcy-biskupstwo Lwowskie. Żadnego nie przyjął dostojeństwa, nie życząc sobie innych prac jak kaznodziejskie podejmować, i tak wśród ogólnego szacunku doczekał późnej starości. Umarł bowiem w ośmdziesiątym roku życia.