DSC02922 (3)

35

Dwt iriwrtri

jak pędzić, pędzić popędzając sdfcas i dudniąc bosymi nóżkami. Wypadłem na    Gdzie się umieścić? Byłem sam, gorzej

niż sam, bo zdziecinniały. lN5e mngjm długo sam, bez związku z niczym. Pobiegłem drogą sfcaraay. pczez suche patyki jak konik polny. Szukałem związkn z czymś, nowego, chociażby tymczasowego układu, żeby nie sterczeć w pustym” {s- 246-247). I wtedy zahacza się o Zosię i zaczyna się    absurdalna i żałosna przygo

da, którą poznajemy w Ferdydurke, ale dla nas ważniejsza jest w tym momencie ambiwalentna, zarazem straszna, jak i upajająca chwila, gdy zdziczały Józia, zupełnie sam, wybija rytm na pustym bębnie świata, grając nań bosymi dziecięcymi piętami i pędzi gdzieś w nieznane przez oddziełne, pojedyncze badyle, a wszystko rozpada się w suchym, niepowiązanym świecie, w którym zabrakło spoiwa, kleju, wilgoci²⁶. W świecie, który się rozsechł, rozsypał na osobne, poszczególne składniki.

Również narratora Przygód można nazwać „infantyłem”. Bohater tego opowiadania wędruje po świecie w szczególnej embrionalnej aureoli niczego. Przyjemność, szczęście podmiotu tak widoczne w drugiej części noweli (następującej po opisie mąk narratora uwięzionego w poczuciu potworności bycia podmiotowym robakiem) polega na tym, że bąbelkowata, pęcherzy-kowata dziecięca jaźń bohatera jest uszanowana, że istnieje w lekkiej powietrzną) postaci nie skupiając się, nie natężąjąc, w razie potrzeby ratując się ucieczką. Narrator nie musi stać się na siłę kimś czy też raczej czymś. Chociaż moc świata napiera jak zwykłe, to jednak nie dochodzi do zmiażdżenia ochronnego kręgu, za którym kryje się podszyta lekką, jakby radosną nicością podmiotowość bohatera: „Fizyczna rozkosz tej jazdy polegała przede wszystkim na tym, że balon był ogromny i nadęły, a także na tym: 1) że można było płynąć tuż nad głowami ludzi, ale ponad zasięgiem wyciągniętych rąk, 2) że napotkawszy dom lub drzewo, można było wzbić się i znów opuścić tuż nad ziemię, 3) że balon, aczkolwiek olbrzymi, był przedziwnie czuły, cichy i uległy wszelkim kaprysom powietrza, a my w koszu - byliśmy tacy sami ściśle jak on, przejęliśmy łagodną