DSC04716 (2)

104

104

623

Jest jak noc, cała w płomieniu, Jest jak burza, cała w mocy,

605 jest jak siła, cała w ciszy.

Jest jak głaz w Dawida procy.

Jest jak płacz, który Bóg słyszy, Jest jak grad, co bije \v twarze. Jest jak strach, co serca napełnia, 6io jest jak miecz, którym Bóg karze, Jest jak sąd, który Bóg spełnia. — Ten sąd macie, chrześcijany,

Ja go na was trzęsę z rąk!...

W nafnyższef furii trzęsie ręce nad głową i rzuca

KOSAKOWSKI

Żydówko, ja twoich mąk 6i5 Nie winien — bo obłąkany,

W zupełnej nieprzytomności Dałem znak chustą czerwoną; I mój rozkaz wypełniono, Wypełniono bez litości.

⁶²⁰ A jam tu powracał po to,

Bym Żydowi oddał złoto,

A porwał córkę żydowską.

JUDYTA

Kogo, powiadasz, goimie?

KOSAKOWSKI

Przysięgam na Matkę Boską, Ciebie samą.

JUDYTA

Powiedz imię?

KOSAKOWSKI

Judytę.

^u Przekl

₀i wielki Boże!

^wczora ja w komorze ^ wała twoje nogi,

_k p_an wielki szumiał:

A W ^janl0jch nie zrozumiał?

^Ty mię nogą P^chał z podłogi Ty ⁿzIekł co gałganem miota!

^J^_ś czy ja ^{tobie droższa} ^,_zt0l że dziś ja sierota? ^r d Żydów najuboższa,

'o* ! kobiet niegodziwsza,

! od wszystkich węży mśćiwsza, ćffliertelniejsza od żelaza! ja?... Nu, ja — jak zaraza ₀ buchnęła i wiatr popsuła!

Nu — j^a> P^rawda> ^{co mó}wicie, Igiełkami dzieci kłuła I wieszała na suficie,

I robiła ze krwią ciasto.

05 ^_U) a teraz wasze miasto,

Chociaż wiem, że sama zginę,

Tak zakłułam jak dziecinę,

Aż krwią skąpie, purpurowe.

Jeśli ty kat — to nie czekaj,

⁶⁵⁰ Lecz mi szablą zetnij głowę,

Rzuć za siebie i uciekaj Pełny trwogi i popłochu.*'

Bo tam w karczmie, patrzaj! z lochu, Widma, co zagaszą słońce!

KOSAKOWSKI

Wielki Boże! w karczmie Dońce!

^p°wraca^~~^ Judyta nawiązuje ironicznie do kolejnej wersji ludow^o zabobonu. | ^Zn(^^w motyw miasta-dzieciny jako kolejna aluzja do Betlejem.