DSC04724 (2)

120

JUDYTA

¹⁰⁰ Co zrobisz ze mną, goimie?

Nu — ksiądz mi odpuścił święty. Ja przyjęła sakramenty Z jego rąk i mam na imię Salomea...

KOSAKOWSKI Więc ksiądz żywy?

JUDYTA

¹⁰⁵ Ksiądz, on człowiek sprawiedliwy, Umrze, gdy go Pan obudzi.

Nu — on nie lęka się ludzi...

KOSAKOWSKI

Ale go pletniami zbito?

JUDYTA

A kto tego bicia Uczył?

¹¹⁰ Jego palmami zakryto

Słonecznymi od niebiosów;

A kat się na śmierć za ćwiczył I szedł krwią kapiący z włosów,

W koszuli, cały rumiany,

¹¹⁵ Przez siebie zakatowany

Na śmierć... i umarł w szpitalu.

Nu — a potem w tym Moskalu Była myśl księdza u wozić,

Na Sybirze gdzieś zamrozić,

¹²⁰ Więc okuli jemu nogi,

UbraU go w chłopskiej świtce, Położyli na kibitce.

Koń zaprzęgU do niej srogi,

1 szalony i gorący, n Jak smok dyszlem targający.

I siadł na kibitce zwoszczyjc,

F/ „ hełmie z blachy, fk»P^it8°hvt jak nieboszczyk,

I"⁸' hvla ciemna, głucha. H|l'n i rozpalę;

Bp Uo, że lud plącze,

byle- ^{że Bóg s,ucha;}

^SlyCln«la P° ^rejwachu 0° ^s _t,_Jpika cichość strachu,

ruszyła

0^dy _vin ojcem śród miasteczka: ŻS IM Żydków była, fon ten ksiądz, jak owieczka nał się okuwać w kajdany, • f mu krew bluznęła z rany, p był znowu biczowany,

| pysk przez Braneckiego bity, jak trup — dlatego zakryty j cały we krwi czerwony;

Bez sil — dlatego niesiony,

Bez ducha — bo już nie jęczał,

A w łańcuchu, bo zabrzęczał,

Gdy go kładli do kibitki. —    .

Nu, i potem tylko kitki Tych Moskali jak płomienie Poleciały na stracenie,

Poszły w ciemność z wielką burzą, Nu, a ludzi było dużo Na tym placu, wszyscy czarni,

Przy jednej tylko latarni,

Która była pałająca,

Bez gwiazd żadnych i miesiąca,

W nocy na strasznej pustoszy,

Jak na jakim grobowisku.

Nu, a kiedy Pan Bóg spłoszy Konie jakie na urwisku?

To co? — a jak noc głęboka zabazgrana rosą,