DSC05688 (2)

S ta ni sław Hera kilu u Łubom! raki

Najpierw zastałem ją, gdy się przechadzała Nad jednym żywym irzódłem.

Amint as

To tam kędy spała.

A d r a s t

Może być. Potem słyszę, że z ciężkim afektem Westchnęła jakimsiś się ciesząc konterfektem I coraz nań patrzając, to cięższe westchnienia Do niego wysyłała.

Amiotas

To mój bez wątpienia.

Adrast

Może być. Potem, kiedy już wzdychać przestała,

To jakiegoś pasterza często wspominała.    ⁷⁴⁰

Am i n t as

Już też to mnie

Adrast Może być.

Amint as

A długoż też tego!

Wszytko mówisz: „Może być”, a nic ze wszytkiego. Adrast

Może być.

Amint as

Och, to piękna! Czyś nie był posłany, Abyś mię z nią mógł poznać? Toś niezrozumiany.

Adrast

Ach, odpuśćże! „Może być” — tego słowa w mowie Zażywam; nie wątpię ja, tylko to przysłowie

Jest moje, ani cię tym gniewać pretenduję,

I owszem, go nie mówić więcej obiecuję.

Amint as

Powiedzże mi przynamniej, co ona mówiła I jeśli sobie ze mną widzieć się życzyła?    ^7So

Czego się mam spodziewać, rychłoż to być może?

Adrast

Nie może być.

Ami n t as

Widzę, że tobie kat pomoże.

To „Może”, to „Nie może”! A cóż tak pewnego Kiedy rzeczesz? Czemu się nie trzymasz jednego?

Adrast

Wszakeście mi „Może być” mówić zakazali,

To mówię: „Nie może być” — cóżeście wskórali? Ale zgoda, ot jednym słowem wszytko macie,

Że się dziś niepochybnie z Marfizą poznacie.

Amint as

To dobrze, tak i pierwej bez tego zawodu Mogłeś mi rzec; nie pragnę lepszego dowodu. ^m

Adrast

Ale nie jest to wszytko, więcej się dowiecie, Choć nie barzo wdzięcznego, jeśli słuchać chcecie.

Amintas

Chętnie słucham.

Adrast Mam mówić?

Amintas

Powiedz, co takiego?

207