48 STA Ni SŁAW DOBUZYCKI. 9j
J.
Jagody — zwykle nazywają się tak wyłącznie czernice ("ostręgi).
jagnuseJc — medalik.
jandwent, jandyenta — adwent.
jędrny — „jędrne jabkau zn. soczyste (Pob.).
je — partykuła, odpowiadająca ogólno-pol. wykrzyknikowi ely wyraża
wszelkie odcienia N. p. „ńe poycs? je bez co?u; albo: yje pudźes ty lca, ty \}odmeńce!u • albo: „lcaześćc byli? je bywam £imńdkóv kopaću.
jedtn — w wyr. „to jedne pińtfdze11, zn. to ta sama cena. jednamy — ac — godzić, zamawiać: „pfysedem jednać pogrebu11. jedneraw — generał. jednorocńiJc — jednoroczniak.
jednoś — jedność, to samo: „dftlca a jak zadema to jednos'*. jereń — żarzące się węgle po przepaleniu się drzewa (Pob.). jinkwizyt — areszt śledczy „śedzau bez póu roku v jink\tzyćeu (Pob.). jino — tylko.
jistygovać — ujadać na kogo.
jizdebka — izba, w której się zwykle nie siedzi, świetlica: jest to
jakby salon wiejski. józyna — podwieczorek.
K, K.
Ka, kaz — gdzie, gdzież. kady — gdzie, którędy. kalafa — błoto, kałuża.
lcalemba — ociężała istota rodzaju żeńskiego; wyraz pogardliwy; mówi
sie wiec kalemba o kobiecie, o krowie, o świni. lcaleńica — szczyt dachu (strzechy przedewszystkiem). kaletki — płatki u dołu gorsetu.
karkoska — smolne łuczywo, obecnie używane tylko przez chłopców
na sobótki. Prof. Malinowski (O niektórych wyrazach ludowych polskich, str. 39) podaje: lcarkosz, karkoszka (łuczywo) w gwarze ciesz., karkoska (smolny i twardy sęk) podh.; u Klonowicza Flis: zakurzy się ta karkosz E; 4, b.; por. także nazwy osad: Kar kosy w Zgierskiem, Łęczyckiem, Karkoszka tamże, Karkoszki w Łęczyckiem, Radomskiem; por. czesk. krkosJca (grdyba), mor. (sęk w drzewie), pl. krkosky (mały skrzywiony kawałek drzewa): por. stsł. &n>/<rB, czesk. krk% poi. kark. kater — katar.