3702671896

48 STA Ni SŁAW DOBUZYCKI. 9j

J.

Jagody — zwykle nazywają się tak wyłącznie czernice ("ostręgi).

jagnuseJc — medalik.

jandwent, jandyenta — adwent.

jędrny — „jędrne jabka^u zn. soczyste (Pob.).

je — partykuła, odpowiadająca ogólno-pol. wykrzyknikowi el_y wyraża

wszelkie odcienia N. p. „ńe poycs? je bez co?^u; albo: yje pudźes ty lca, ty \}odmeńce!^u • albo: „lcaześćc byli? je bywam £imńdkóv kopać^u.

jedtn — w wyr. „to jedne pińtfdze¹¹, zn. to ta sama cena. jednam_y — ac — godzić, zamawiać: „pfysedem jednać pogrebu¹¹. jedneraw — generał. jednorocńiJc — jednoroczniak.

jednoś — jedność, to samo: „dftlca a jak zadema to jednos'*. jereń — żarzące się węgle po przepaleniu się drzewa (Pob.). jinkwizyt — areszt śledczy „śedzau bez póu roku v jink\tzyće^u (Pob.). jino — tylko.

jistygovać — ujadać na kogo.

jizdebka — izba, w której się zwykle nie siedzi, świetlica: jest to

jakby salon wiejski. józyna — podwieczorek.

K, K.

Ka, kaz — gdzie, gdzież. kady — gdzie, którędy. kalafa — błoto, kałuża.

lcalemba — ociężała istota rodzaju żeńskiego; wyraz pogardliwy; mówi

sie wiec kalemba o kobiecie, o krowie, o świni. lcaleńica — szczyt dachu (strzechy przedewszystkiem). kaletki — płatki u dołu gorsetu.

karkoska — smolne łuczywo, obecnie używane tylko przez chłopców

na sobótki. Prof. Malinowski (O niektórych wyrazach ludowych polskich, str. 39) podaje: lcarkosz, karkoszka (łuczywo) w gwarze ciesz., karkoska (smolny i twardy sęk) podh.; u Klonowicza Flis: zakurzy się ta karkosz E_; 4, b.; por. także nazwy osad: Kar kosy w Zgierskiem, Łęczyckiem, Karkoszka tamże, Karkoszki w Łęczyckiem, Radomskiem; por. czesk. krkosJca (grdyba), mor. (sęk w drzewie), pl. krkosky (mały skrzywiony kawałek drzewa): por. stsł. &n>/<rB, czesk. krk_% poi. kark. kater — katar.