DSC07506 (2)

i dzeniu monochromii i kompozycji wyłącznie fakturowej, I tworzonej przez jednolity wzór powtarzających się wypu-| jętych elementów.

Rzeźby Katarzyny Kobro (1898-1951) są przykładem rozszerzeńpi teorii unizmu na kompozycje przestrzenne, trukturę jej prac tworzą syntetyczne układy płaszczyzn, rmizowane stałym stosunkiem liczbowym. Zastosowa-lichromii burzy jedność optyczną rzeźb, rozbija ich bryłę i wtapia je w otaczającą przestrzeń.

W twórczości Henryka Stażewskiego (1894-1988) widocz-le jest oddziaływanie neoplastycyzmu grupy De Stijl. i Świadczy o nim konsekwentne budowanie obrazu na siatce pionów i poziomów, stosowanie trzech barw podstawowych: czerwonej, żółtej i niebieskiej, oraz trzech „niekolo-rów”: czarnego, białego i szarego. Stosunki kształtu i barwy dobrane są tak, by wywoływały wrażenie optycznej równowagi. W kompozycjach aluzyjnie nawiązujących do przedmiotowych zarysów przejawia się także wpływ puryzmu Amedee Ozenfanta i Pierre’a Jeannereta.

Henryk Berlewi (1894-1967) podobnie jak Strzemiński dążył w swej teorii mechanofaktury do przywrócenia malarstwu dwuwymiarowości jako jego cechy dystynk-

tywnej. Działanie zróżnicowanych jakości fakturalnych, jakie w awangardowej plastyce uzyskano dzięki wprowadzeniu nietradycyjnych materiałów - gazet, szkła, piasku, drewna — artysta zastępuje wizualnymi ekwiwalentami. Aluzyjne faktury wytwarza środkami typograficznymi przez różnorodną rytmizację układów linijno-płaszczyz-nowych i zestawienia rastrów.

Grupa „Praesens” kontynuuje założenia artystyczne „Bloku” przede wszystkim na gruncie awangardowej architektury. Z plastykami współpracują Szymon Syrkus, Bohdan Lachert, Józef Szanajca, Stanisław i Barbara Brukalscy - architekci, którzy opowiedzieli się za funkc-jonalizmem szkoły Bauhausu i przyjęli zasadę integracji architektury, malarstwa i rzeźby.

Artyści grupy „a.r.” przenoszą centrum działalności awangardy z Warszawy do Łodzi i tu podejmują hasło zaangażowania sztuki w życie społeczne w kilku płaszczyznach dydaktycznych. W ramach muzeum miejskiego inicjują drugą po Hanowerze „Międzynarodową Kolekcję Sztuki Nowoczesnej”, która zostaje udostępniona publiczności w 1931 roku. Obok prac artystów polskich obejmuje ona dzieła przedstawicieli najbardziej