DSC06901 (2)

54

H 0łjif odźwierny lawolał. bzyknęło K dzikich głosów;

I WM.* |r pi P «iołał

1 Im* H1    ^0l0l6w-

I orsak dolne krużganki przebiega, .Cmii Mum pokręcone wichody. po flUłewoda wiodące gospody,

zbrojnych r| w raz się rozlega; I Mtttwszy wneciądzem podwoje, pobgwtsahlę, wziął czarę w stoła. ftnedl ku oknu. i .Stało się!^- - zawoła.

MMIRI .Starca! w ręce twpje!"

H Halban pobladnął, chciał skinieniem ręki HHI upój. wstrzymn e się, myśli; UE drzwiami coraz bliższe dźwięki, Opuszcza rękę; I to oni, - już przyśli.

jpMeaaf rozumiesz, co ten łoskot znaczy?

IHB myihsz? masz nalaną czaszę,

Migi wypita; starcze! w ręce wasze".

Halban pogłądił w milczeniu rozpaczy.

B| I poeiyję.- i ciebie, mój synu! -Chcę jeszcze zostać, zamknąć twe powieki,

HI żyć - ażebym sławę twego czynu Zachował światu, rozgłosi! na wieki.

Obiegę Litwy wsi, zamki i miasta,

Gdzie fl dobiegę, pieśń moja doleci,

Bud B rycerzy w bitwach, a niewiasta Będzie ją w domu śpiewać dla swych dzieci; Będzie ją śpiewać, i kiedyś w przyszłości Z tej pieśni witanie mściciel naszych kości!"

Na poręcz okna Alf ze łzami pada

I    długo, długo ku wieży poglądał,

I lik gdyby jeszcze napatrzyć się żądał

Miłym widokom, które wnet postrada.

Objął Halbana, westchnienia zmieszali W ostatnim, długim, długim uśdśnieniu.

II    wraedądzów słychać łoskot stali,

Chodzą, wołąją Alfa po imieniu:

■Zdnęco! twa gowa dzisiaj pod miecz padnie, ^BI grzechy, gotuj się do zgonu,

_|tar/cc, kapel®" Zakonu,

0MJL, dusz* I umrzyj przykładnie".

0C^^ćtwą

7 dobyły® mieczem Alf czekał spotkania, _|250l    * _oraZ blednie, pochyla się, słania;

l*^{cl c}. _{gję na} oknie i tocząc wzrok hardy, płaszcz, mistrza znak na ziemię miota, ^ce nogami z uśmiechem pogardy:

^t^P0^C8ąg^^{chym0jeg0ŻyW0ta!}

Ootówem umrzeć, czegóż chcecie więcej? I I urzędu mego chcecie słuchać sprawy, patrzcie na tyle zgubionych tysięcy, fla miasta w gruzach, w płomieniach dzierżawy I iitoi słyszycie wicher? pędzi chmury śniegów, - I ftm marzną waszych ostatki szeregów. Słyszycie? wyją głodnych psów gromady,

One się gO®l o szczątki biesiady.

Ja to sprawiłem; jakem wielki, dumny,

Tyle głów hydry jednym ściąć zamachem!    Konrad

jak Samson jednym wstrząśnieniem kolumny    ⁰ zem4c,e

Zburzyć gmach cały, i runąć pod gmachem!"    ^{nad z,kon#m}

Rzekł, spojrzał w okno i bez czucia pada,

Ale nim upadł, lampę z okna ciska;

[270] trzykroć, kołem obiegając błyska,

Na koniec legła przed czołem Konrada;

W rozlanym płynie tleje rdzeń ogniska,

Lecz coraz głębiej topi się i mroczy,

Wreszcie, jak gdyby dając skonu hasło,

Ostatni, wielki krąg światła roztoczy,

I przy tym blasku widać Alfa oczy,    Konrad-łmlsrć

Już pobielały - i światło zagasło.

Aldona - śmierć

I w tejże chwili przebił wieży ściany Krzyk nagły, mocny, przeciągły, urwany, ^|2M| Z czyjej to piersi? wy się domyślicie;

A kto by słyszał, odgadnąłby snadnie,

Że piersi, z których taki jęk wypadnie, Już nigdy więcej nie wydadza głosu.

W tym głosie całe ozwało się^yetaf Lj |

Tak struny lutni od tęgiego ciosu Zabrzmią i pękną; zmieszanymi dźwięki |

^Ko««d W«n, fflfod - urk. 4