DSCN1070 (3)

Rys. 5.130. Nabrzeże oczepowe w Szczecinie z kozłami drewnianymi uchwyconymi ławą żelbetową

— przekrój pionowy, b — rzut poziomy, c — szczegóły ławy kotwiącej na palach, d — azczegóły oc/epu i ściągu głowicę kozła obetonować blokiem lub lawą żelbetową położoną na rzędzie kozłów.

Głowy pali nie muszą zresztą być łączone bezpośrednio ze sobą, lecz mogą być związane w kozły za pomocą elementów pośrednich (rys. 5.\28d).

Rozwiązanie na rysunku 5.129, wykonane całkowicie w drewnie, spotykane jest w dawniejszych nabrzeżach (np. w Szczecinie). Elementem łączącym jest belka pozioma wpuszczona częściowo w oba rodzaje pali i połączona z nimi śrubami. Dla uzyskania większej skuteczności zakotwienia obito pale dyliną jak na rysunku, tworząc w ten sposób rod/.aj drewnianej ściany kotwiącej, współpracującej z kozłami w przenoszeniu sil poziomych.

Inne dawniejsze rozwiązanie szczecińskie przedstawione jest na rysunku 5.130. Kozły składają się tu z dwu systemów pali rozstawionych w 4 rzędach, których głowy uchwycone są wspólnym oczepem żelbetowym. Pale wyciągane (tylne) muszą mieć głowy odpowiednio zakotwione w oczepie (w danym wypadku za pomocą poziomych ceowników, częściowo zapuszczonych w głowy pali). Ściągi wpuszczone są w oczep i zakotwione w nim za pomocą niewielkich płytek żeliwnych.

Rys. 5.131. Głowica kozła z pali żelbetowych 1 — ściąg, 2 —* podkład z chudego betonu;

Sj, So — reakcje pall, l_p — według wtóru (B.8)

Zastosowanie pali żelbetowych wymaga rozwiązania pokazanego na rysunku 5.131. Głowy pali wyciąganych muszą być rozkute, wkładki z nich wypuszczone na długość potrzebną dla przeniesienia sił przez przyczepność,

S — siła w palu wyciąganym (kG]; n — liczba prętów podłużnych; d — Średnica prętów podłużnych [cmj;

K_p — naprężenie dopuszczalne na przyczepność [kG/cm³].

(3.6)